Toruński żużel

Zaraz po wojnie, w 1946 r. tradycja toruńskiego żużla odrodziła się w postaci Toruńskiego Klubu Motocyklowego. W latach 1950-2008 zawody odbywały się na stadionie przy ul. Broniewskiego, wcześniej przy ul. Bema. Najlepszym zawodnikiem w tamtym okresie był zdecydowanie Zbigniew Raniszewski, którego karierę przerwała tragiczna śmierć w trakcie zawodów rozgrywanych w Wiedniu w połowie lat 50. Od 1957 roku toruński klub działał w ramach Ligi Przyjaciół Żołnierza, a dwa lata później zadebiutowali w rozgrywkach III ligi, zajmując siódme miejsce. Do II ligi LPŻ Toruń awansował wskutek reorganizacji rozgrywek w 1960 r., jednak w swoim pierwszym, drugoligowym sezonie zajął ostatnie miejsce w grupie zachodniej.

W 1962 roku powstał Klub Sportowy Apator Toruń, który był nazwą Pomorskich Zakładów Wytwórczych Aparatury Niskiego Napięcia (PZWANN). Z czasem żużel i nazwa Apator zrosły się niemal w jedno, dzięki finansowaniu sportu przez zakład, a z drugiej strony żużel promował także tę toruńską firmę. W latach 60. niezmiennym dominatorem toruńskiego żużla był Marian Rose. Popularny Maryś osiągnął wiele sukcesów, także na arenie międzynarodowej. Największym jego sukcesem był złoty medal w Drużynowych Mistrzostwach Świata w 1966 roku. W tym samym sezonie Rose zdobył srebrny medal Indywidualnych Mistrzostw Polski. Karierę torunianina przerwał wypadek 19 kwietnia 1970 roku na torze w Rzeszowie, w którym lider torunian poniósł śmierć.