Notatka z życia: kobieta wielu dziedzin

Wanda Dubieńska z. d. Nowak na świat przyszła 12 czerwca 1895 roku w Krakowie. Była córką Zofii z Wężowiczów i Juliana Ignacego Nowaka, światowej sławy mikrobiologa, profesora i rektora Uniwersytetu Jagielońskiego, premiera rządu RP w 1922 roku. Była wszechstronnie uzdolniona, grała na fortepianie na cztery ręce z Ignacym Paderewskim, mówiła biegle po francusku i niemiecku. Ukończyła muzykologię i weterynarię. Jej wszechstronność była znana również w sporcie.

Wanda Dubieńska jeździła konno – jako zawodniczka AZS Kraków, w trzech innych dyscyplinach, w tenisie, narciarstwie i szermierce zdobywała tytuły mistrzowskie. W 1924 roku w biegu na 10 km została mistrzynią Polski. Na Igrzyskach Olimpijskich, które w 1924 roku odbywały się w Paryżu, rywalizowała we florecie. Było to dość nieoczekiwane, gdyż wcześniej nie był to sport, który by pieczołowicie trenowała. Swoje treningi z floretu rozpoczęła jako niespełna 30-latka, czyli dość późno jak na sportowca. Niestety, start olimpijski zakończyła w grupie eliminacyjnej. We florecie tytuł mistrzyni Polski zdobyła w 1929 roku, rok wcześniej zdobyła wicemistrzostwo kraju. Najwięcej medali zdobyła grając w tenisa. Mistrzostwo Polski w grze pojedynczej zdobyła w 1928 roku w Katowicach pokonując w finale Jadwigę Jędrzejowską. Wicemistrzynią Polski w singla została w 1921, 1922, 1926, 1927, 1930, 1932 oraz w 1933 roku. Podczas 3 ostatnich finałów została pokonana przez Jadwigę Jędrzejowską. Dubieńska mistrzynią Polski w grze mieszanej została w 1927 roku, w deblu zaś w 1933 roku. Wicemistrzostwo w mikście odniosła w 1926 i 1927 roku, a w deblu w 1932 roku.

 

Wanda Dubieńska w czasie okupacji podpisała volkslistę. Po wojnie osiadła w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie była weterynarzem. Zmarła 28 listopada 1968 roku w Rząsce. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.