fot. Wikipedia.org

Polacy byli bliscy udziału w pierwszej Międzynarodowej Olimpiadzie Robotniczej w 1936 roku w Barcelonie. Przeprowadzenie zawodów uniemożliwił wybuch wojny domowej w Hiszpanii.

Olimpiada Ludowa, nazywana zamiennie Igrzyskami Robotniczymi, została ogłoszona w lutym 1936 roku przez hiszpański rząd jako znak protestu przeciwko polityce nazistowskiej oraz zbliżającym się letnim igrzyskom w Berlinie. Do zawodów zgłoszono ponad 6 tysięcy zawodników z 22 krajów, mających startować w 16 dyscyplinach. Skala projektu miała przewyższyć olimpiadę w stolicy Niemiec. Większość sportowców została wysłana przez związki zawodowe oraz organizacje lewicowe.

Wśród przyszłych uczestników Olimpiady Roboczej byli również Polacy. Na Półwysep Iberyjski udał się miedzy innymi Mundek Mink, polski działacz komunistyczny, późniejszy honorowy obywatel Hiszpanii, członek żydowskiej drużyny piłki nożnej oraz Abrosz Krasnowiecki (niestety brak bardziej szczegółowych informacji o tej osobie). O wybuchu wojny domowej dowiedzieli się już na miejscu. Podobnie jak inni reprezentanci z orzełkiem na piersi, zasilili szeregi armii republikańskiej, walczącej przeciwko generałowi Franco. Wraz z osiadłymi w Hiszpanii polskimi emigrantami zostali wcieleni do kompanii im. Ernsta Thalmanna. Z części kompanii utworzono oddział karabinów maszynowych im. Jarosława Dąbrowskiego, biorący udział w walkach frontowych w rejonie Madrytu. Grupy te były dość nieliczne (w sumie niespełna 100 ludzi). W brygadach międzynarodowych Polacy stanowili jednak większość.

W marcu 1939 wojna domowa zakończyła się zwycięstwem nacjonalistów. Na miejsce Republiki, nacjonaliści utworzyli autorytarne, niedemokratyczne Państwo Hiszpańskie, przez wielu określane jako faszystowskie lub zbliżające się do totalitaryzmu,