Sport w Wojsku Polskim przed 1939 rokiem

Wśród przygotowywanych do startu na igrzyska olimpijskie w 1920 roku w Antwerpii zawodników, bardzo wielu rekrutowało się z wojska. Niestety wybuch wojny polsko-bolszewickiej uniemożliwił im ten udział. Debiut opóźnił się o cztery lata i nastąpił podczas Igrzysk VIII Olimpiady w Paryżu. Polska wywalczyła tam dwa medale, a jeden z nich (brązowy) przypadł por. Adamowi Królikiewiczowi w jeździeckim konkursie skoków.

Wyraźne zaktywizowanie ruchu sportowego nie tylko w wojsku nastąpiło po 1926 roku i utworzeniu Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, działającego przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. Współpraca wojska z klubami cywilnymi zaczęła układać się znacznie lepiej niż w poprzednich latach, co wpłynęło także na podniesienie ogólnego poziomu sportu polskiego. Korzyści widoczne były już podczas drugiego startu na letnich igrzyskach w Amsterdamie. Wówczas Polska reprezentacja wywalczyła pięć medali z czego trzy przypadły zawodnikom wojskowym: srebrny i brązowy jeźdźcom (drużynowy konkurs skoków i WKKW) oraz brązowy szermierzom w drużynowym turnieju szablistów.

W kolejnych latach poziom polskiego sportu systematycznie się podnosił; dążono do jego umasowienia, w czym zasadniczą rolę miał odgrywać sport w wojsku. Kierując się tymi założeniami w 1936 roku utworzono Związek Wojskowych Klubów Sportowych, który koordynował działalność w klubach, wyznaczał programy szkolenia, terminy obozów treningowych, zawodów i mistrzostw w różnych dyscyplinach.

Do wybuchu drugiej wojny światowej sport w wojsku zajmował bardzo znaczącą pozycję i należy ocenić ten okres niewątpliwie pozytywnie, zarówno w skali krajowej, jak i międzynarodowej.