Adam Wójcik - koszykarska legenda

Urodził się 20 kwietnia w Oławie. Swoją sportową karierę rozpoczynał w Gwardii Wrocław, z którą związał się w 1983 roku. Po występach w drużynie młodzieżowej, zadebiutował w pierwszym składzie w sezonie 1987/1988. Dokładna data rozpoczęcia jego seniorskiej kariery to 14 listopada  1987. Został wtedy zgłoszony do pierwszego składu w meczu przeciwko Wiśle Kraków i po raz pierwszy pojawił się na parkiecie. Mógł zadebiutować już w meczu przeciwko Górnikowi Wałbrzych - 23 października, jednak kontuzja stopy wykluczyła go z rywalizacji. Pierwsze punkty zdobył w drugim występie ligowym grając przeciwko AZS-owi Koszalin. Kariera zaczęła się rozpędzać z każdym kolejnym występem. W sezonie 1988/1989 w meczu z Legią Warszawa Wójcik zdobył 29 punktów, co było jego dotychczasowym rekordem. W tym samym roku zdobył również złoty medal mistrzostw Polski juniorów. Został także królem strzelców turnieju finałowego, co przyczyniło się do przyznania mu tytułu MVP tych rozgrywek. W kolejnym sezonie Gwardia walczyła o mistrzostwo Polski, mierząc się w finale z Lechem Poznań, który wygrał tę rywalizację 3:0. Wójcik w trzech meczach zdobył łącznie 60 punktów. Został wówczas wybrany do pierwszej piątki sezonu. Rok później wystąpił w meczu gwiazd polskiej ligi z reprezentacją Polski. Odbył się wtedy pierwszy oficjalny konkurs wsadów rozgrywany w Polsce, w którym Wójcik po dogrywce pokonał Jarosława Jechorka. W 1994 roku występował w Mazowszance Pruszków, a rok później reprezentował Bobry Bytom.

Zaczęło się pechowo. Wojcik, jako pierwszy Polak,  wziął udział w testach ligi NBA. Jednak klub Los Angeles Clippers nie zaproponował mu kontraktu. Następnie nawiązał współpracę z tureckim klubem CASA TED Ankara Kolejliler Spor Kulubu, jednak nadal był związany z klubem Aspro, który odrzucił ofertę na kwotę 80 tys. dolarów. Kolejnym rozczarowaniem była współpraca z włoskim Società Sportiva Basket Napoli, klub podpisał z Adamem kontrakt jednak szybko przestał się z niego wywiązywać, nie dopuszczając zawodnika do treningów i zawieszając jego wynagrodzenie. Kilka miesięcy później pojawił się na treningach włoskiego Basket Rimini Crabs. Następnym etapem była Szwajcaria, gdzie otrzymał ofertę od zespołu z Bellinzony. Jednak włodarze Aspro ponownie odrzucili przedstawioną mu ofertę. W 1995 roku powrócił do Belgii, by występować w barwach Sunair Ostenda. W meczu finałowym belgijskiej ligi zapisał się w historii koszykówki, blokując w ciągu kilkunastu sekund aż czterech rywali. W roku 1996 pozostał w Belgii, ale zmienił klub. Związał się z Spirou Charleroi. W składzie tego zespołu wystąpił w Eurolidze jako pierwszy Polak w historii. Pojawił się na parkiecie we wszystkich meczach rozgrywek, w których łącznie zdobył 187 punktów. Dalszy rozwój kariery przerwała kuriozalna sytuacja. Wójcik chciał związać się z jednym z najlepszych klubów w Europie, francuskim CSP Limoges. Gdy miało dojść do transferu właścicielom klubu z Limoges postawiono zarzuty malwersacji finansowych, w efekcie klub zdegradowano do II ligi, a Adam postał bez klubu. Powrócił wtedy do Polski i związał się ze Śląskiem Wrocław.

Debiut w reprezentacji miał prawdopodobnie miejsce 11 czerwca 1989 roku w Hiszpanią podczas meczu z Francją. Prawdopodobnie, ponieważ nie istnieją żadne szczegółowe dane z tego spotkania. Wiadomo tylko, że Polska przegrała 79:108. Oficjalnie zadebiutował cztery dni później w Saragossie w drugim, również przegranym meczu z Francją. Wójcik szybko stał się kluczowym zawodnikiem reprezentacji. Podczas Mistrzostw Europy rozgrywanych w 1991 roku Polska zajęła 7. miejsce, a Wójcik uplasował się na 5 pozycji w klasyfikacji blokujących. Po Mistrzostwach niemieckie czasopismo „Deutscher Sportverlag” uznało go za trzeciego najlepszego koszykarza sezonu w Europie. W 1997 roku Polska wystąpiła w Mistrzostwach Starego Kontynentu, ponownie plasując się na 7. miejscu. Adam Wójcik zdobył na tych mistrzostwach 101 punktów. W reprezentacji Polski występował do 2009 roku. Łącznie rozegrał 149 spotkań, w których zdobył 1821 punktów.

Dzielnie walczył z chorobą. Mimo pogarszającego się stanu zdrowia nie stracił pogody ducha, którą imponował każdemu kto miał przyjemność poznać jedną z najważniejszych i najwybitniejszych postaci polskiej koszykówki. Zmarł 26 sierpnia we Wrocławiu, jednak swoją postawą, determinacją i zaangażowaniem zapewnił sobie wieczną pamięć.