fot. archiwum prywatne Tomasza Michalaka

Kto był najlepszym bramkarzem Polski? Sądzę, że wybór może być trudny. Mieliśmy i mamy wielu światowej klasy bramkarzy. Każdy kibic może ułożyć swoją klasyfikację. Mój ranking przedstawia się następująco.

I miejsce
Józef Młynarczyk

Urodzony: 20 września 1953 w Nowej Soli.
Zawodnik klubów: Astra i Polonia (Dozamet), BKS Stal Bielsko-Biała, Odry Opole, Widzewa Łódź, SC Bastia, FC Porto.
W reprezentacji: wystąpił 42 razy w tym 9-krotnie jako kapitan. Uczestniczył w Mistrzostwach Świata w 1982 roku w Hiszpanii (3. miejsce) oraz w Mistrzostwach Świata w 1986 w Meksyku
Największe sukcesy: 2 tytuły Mistrza Polski, półfinał Pucharu Europy (1983), dwukrotne Mistrzostwo Portugalii, Puchar Portugalii, w 1987 Puchar Mistrzów, Superpuchar UEFA i Puchar Interkontynentalny.
Obecnie: trener bramkarzy
Józef Młynarczyk to bramkarz, który nie popełniał błędów. Zawsze pewny punkt zespołu. Jego styl nie był może efektowny, ale efektywny . Potrafił bronić nawet ze złamanym palcem ręki. Nigdy nie schodził poniżej pewnego poziomu. Osiągał sukcesy nie tylko z reprezentacją, ale również z klubami. Stał się „ikoną" dla kibiców Widzewa i FC Porto. Partnerzy z obrony czuli się pewniej, gdy w bramce stał Józek. Cieniem na karierze jest tzw. „afera na Okęciu", ale tak naprawdę każdemu można przypiąć jakąś łatkę.

II miejsce
Jan Tomaszewski

Urodzony: 9 stycznia 1948 we Wrocławiu
Zawodnik klubów: Śląsk Wrocław, Gwardii Wrocław, Legii Warszawa, ŁKS Łódź, Beerschot i Herculesie Alicante.
W reprezentacji: 63 występy w oficjalnych meczach
Obecnie: polityk
Bramkarz, który największe sukcesy odniósł z reprezentacją Polski. Dwukrotnie uczestniczył w finałach mistrzostw świata (1974 – 3 miejsce i 1978 – 5-8 miejsce). Olimpijczyk z Montrealu 1976 (2 miejsce). Mógł pojechać na trzeci mundial do Hiszpanii (bronił w eliminacjach w meczu z NRD w Chorzowie), ale widząc, że trener Piechniczek stawia na Młynarczyka ustąpił miejsca młodszym. Do historii piłkarstwa przeszedł jako ten, który „zatrzymał Anglię" oraz obroną dwóch karnych podczas mundialu w 1974 roku. Pele uznawał go za najlepszego bramkarza świata. I chociaż brak znaczących sukcesów klubowych, to moim zdaniem zasługuje na podium wśród polskich bramkarzy.

III miejsce
Jerzy Dudek

Urodzony: ur. 23 marca 1973 w Rybniku
Zawodnik klubów: Górnik Knurów, Sokoła Tychy, Feyenoord Rotterdam, Liverpool FC, Real Madryt
W reprezentacji: wystąpił 60 razy. Jest najstarszym polskim reprezentantem (w dniu meczu miał 40 lat i 73 dni)
Największe sukcesy: Mistrzostwo i Superpuchar Holandii 1999, Puchar Anglii: 2006, Puchar Ligi Angielskiej: 2003, Liga Mistrzów: 2005, Superpuchar Europy: 2005
Obecnie: zajmuje się miedzy innymi działalnością społeczną na rzecz  Fundacji "Dobry Start – sport przyszłością"
Przyznam, że przyznanie III miejsca przysporzyło mi najwięcej kłopotów. Wybrałem Jerzego Dudka za osiągnięcia klubowe oraz postawę jako sportowca. W ciągu kariery wybierano go najlepszym bramkarzem rozgrywek w Holandii. Doceniano w Anglii i Hiszpanii. Gdy Paweł Janas niespodziewanie nie zabrał go na mistrzostwa świata w roku 2006 wywołało to wiele protestów w środowisku piłkarskim. Do historii przejdzie jego „Dudek Dance" w finale Ligi Mistrzów 2005. Klasę sportową Dudka docenili trenerzy Realu Madryt widząc w nim godnego partnera dla najlepszego bramkarza świata jakim jest Iker Casillas.

Poza podium

IV miejsce
Hubert Kostka – był bramkarzem reprezentacji Polski, która zdobyła Mistrzostwo olimpijskie w roku 1972. W dużej mierze przyczynił się do sukcesów w europejskich pucharach Górnika Zabrze. Po zakończeniu kariery ceniony trener i działacz.

V miejsce
Artur Boruc – jego kariera trwa i mam szansę w przyszłości na wyższą lokatę. Był najlepszym piłkarzem Polski podczas Mistrzostw Świata w Niemczech oraz Mistrzostw Europy w Austrii. Ulubieniec kibiców Legii Warszawa i Celticu Glasgow.

VI miejsce
Józef Wandzik – był następcą w reprezentacji Polski Józefa Młynarczyka. Jednak po roku 1986 Polska nie odnosiła sukcesów piłkarskich. Największe sukcesy klubowe świętował z Górnikiem Zabrze (4 tytuły mistrzowskie) i  Panathinaikos Ateny z którym świętował 3-krotnie mistrzostwo Grecji

VII miejsce
Edward Szymkowiak – bronił naszej bramki w pamiętnym meczu ze ZSRR. Pięciokrotny mistrz Polski w barwach trzech różnych klubów (Ruch, Legia, Polonia Bytom). Reprezentował Polskę na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach i w Rzymie

VIII miejsce
Maciej Szczęsny – tak wysoka lokata Macieja Szczęsnego może dziwić wielu znawców. Był to bramkarz bezkompromisowy. Jedyny zawodnik, który zdobył mistrzostwo Polski z czterema różnymi klubami (Legia, Widzew, Wisła, Polonia Warszawa). Uczestnik rozgrywek Ligii Mistrzów (Legia, Widzew). W reprezentacji rozegrał tylko 7 spotkań w tym jedno w eliminacjach do Euro 1996, ale sukcesy klubowe przekonują do umieszczenia Szczęsnego w 10. najlepszych polskich bramkarzy.

IX miejsce
Adam Matysek – bramkarz numer 1 w polskiej bramce w latach 90-tych ubiegłego wieku, w której rozegrał 34 spotkania. Również czołowy bramkarz Bundesligi. Uczestniczył w mistrzostwach świata 2002.

X miejsce
Jacek Kazimierski – zawodnik Legii Warszawa, Olympiakosu Pireus i KAA Gent. W reprezentacji Polski wystąpił 23 razy. Uczestniczył w finałach mistrzostw świata (1982, 1986). Jego pech polegał na tym, że trafił na erę Młynarczyka.