Niestety, przetrwała ona tylko dwa lata. Została reaktywowana ponownie po ośmiu latach. W tym czasie miłośnicy sztangi trenowali w LZS Technikum Weterynaryjne, które mieściło się przy ul Bernardyńskiej. 

Niewątpliwie pierwszoplanową postacią był Krzysztof Beck, który najlepsze wyniki sportowe osiągał  jako zawodnik LZS T.W. Beck w tym okresie uczestniczył dwukrotnie w Igrzyskach Olimpijskich (1956 Melbourne – 6. miejsce i 1960 w Rzymie – 5. miejsce). Należy przypomnieć, że był pierwszym polskim medalistą Mistrzostw Europy w podnoszeniu ciężarów (Monachium 1955 rok). W klubie trenowało również wielu młodych sztangistów, którzy zdobywali medale na zawodach młodzieżowych. Między innymi Ewaryst Szulc – mistrz i rekordzista Polski juniorów. 

Sukcesy sportowe zawodników doprowadziły do reaktywowania sekcji podnoszenia ciężarów przy WKS Zawisza. Stało się to w roku 1962.

Od tej pory bydgoski klub stał się jednym z głównych ośrodków szkoleniowych. Tutaj trenowali najlepsi zawodnicy Polski. Dzięki zaangażowaniu Krzysztofa Becka zespół atletów Zawiszy po kilku miesiącach uzyskał awans do ekstraklasy w której występuje do dziś!

Przełom lat 60-tych i 70-tych to pasmo sukcesów drużynowych i indywidualnych. W latach 1970-72 sztangiści bydgoscy trzy razy z rzędu zdobywali Drużynowe Mistrzostwo Polski. Jest to wyczyn, którego nie powtórzył żaden inny klub do czasów dzisiejszych. Autorami pierwszego, historycznego złota w 1970 roku byli: Ryszard Stemiński, Antoni Konwiński, Henryk Wierzbowski, Jan Wojnowski, Henryk Płaczkowski, Jan Sparzak, Jerzy Frasz, Stanisław Szczęśniak, Czesław Paterka, Kazimierz Kęska, Henryk Stępak, Jan Stefański i Zenon Kruszyna.

Łącznie w drużynowych mistrzostwach sztangiści Zawiszy zdobyli 13. medali, w tym za I miejsce (1970, 1971, 1972), II miejsce (1974, 1984, 1985, 1996), III miejsce  (1973, 1975, 1979, 1982, 1986, 1987).

Na kolejne międzynarodowe sukcesy indywidualne zawodników z Bydgoszczy przyszło czekać do początku lat osiemdziesiątych. Wtedy to pojawiła się generacja utalentowanych zawodników na czele ze Sławomirem Zawadą, którzy zdobywali medale podczas mistrzostw Europy i świata.

Niestety z czasem tak jak wiele wojskowych klubów doszło do zmian organizacyjnych, co doprowadziło do upadłości klubu w roku 2005. Na gruzach dawnego klubu wojskowego powstały stowarzyszenia - kontynuatorzy jego sportowych tradycji. Obecnie za szkolenie zawodników odpowiada Cywilno-Wojskowe Stowarzyszenie Podnoszenia Ciężarów i Sportów Siłowych Zawisza powstałe w 2005 roku. Jest ono kontynuatorem sekcji podnoszenia ciężarów WKS-su. Niezmienna pozostała karda i zawodnicy oraz pomieszczenia, z których korzystała sekcja podnoszenia ciężarów. Warto również zauważyć, że w klubie pojawiają się nowi działacze i trenerzy, którzy wraz z dawnymi sławami Zawiszy prowadzą jeden z najlepszych zespołów w kraju. Ich celem jest osiąganie możliwie najlepszych wyników sportowych, podnoszenie kwalifikacji trenerów, propagowanie podnoszenia ciężarów oraz aktywności fizycznej i higienicznego, zdrowego trybu życia.

Na co dzień w Stowarzyszeniu trenuje kilkadziesiąt osób we wszystkich grupach wiekowych. Największy nacisk kładzie się na szkolenie dzieci i młodzieży. Bydgoscy zawodnicy od lat reprezentują barwy narodowe startując na imprezach najwyższych rang w każdej kategorii wiekowej.

Krzysztof Beck – urodził się 12 kwietnia 1930 roku w Kołomyji. Zanim trafił do „ciężarów” uprawiał różne dyscypliny, w których osiągał bardzo dobre wyniki szczególnie w lekkiej atletyce. Gdy rozpoczął służbę wojskową dostrzegł go Józef Styczyński trener Legii Warszawa, pod opieką którego Beck po roku treningów pobił rekord Polski i dostał się do kadry narodowej. Polskę reprezentował w okresie 1953–1960 nie tylko podczas mistrzostw i igrzysk, ale również w meczach i turniejach międzypaństwowych. Pobił w tym czasie trzydzieści razy rekord kraju. Po zakończeniu kariery przeniósł się do Bydgoszczy. Zanim trafił do Zawiszy założył sekcje podnoszenia ciężarów w „Gryfie” Toruń. Przez wiele lat wychował wielu światowej klasy zawodników.

Igrzyska Olimpijskie

V miejsce - Rzym 1960rok

V miejsce – Melbourne 1956 rok

Mistrzostwa Świata

IV miejsce – Monachium 1955 rok, Teheran 1957 rok

XI  miejsce – Wiedeń 1954 rok

Mistrzostwa Europy 

II miejsce – Helsinki 1956 rok,

III miejsce – Monachium 1955 rok

VI miejsce – Wiedeń 1954 rok

VII miejsce – Wiedeń 1961 rok

Mistrzostwa Polski 

I miejsce – Elbląg 1952 rok, Łódź 1953 rok, Warszawa 1954 rok, Gdańsk 1955 rok, Warszawa 1956 rok, Kraków 1957 rok, 

II miejsce – Białystok 1960 rok

III miejsce – Nowy Dwór Gdański 1985 rok

Jan Wojnowski – urodził się  23 grudnia 1946 roku w Torzewie, zmarł 5 lutego 1990 roku w Bydgoszczy. Jako siedemnastolatek wyjechał do Bydgoszczy, gdzie otrzymał pracę w „Zachemie” i mieszkał w hotelu robotniczym. W wolnych chwilach wraz z przyjaciółmi za pomocą wszelkiego rodzaju ciężarów rywalizował o miano najsilniejszego. Wśród nich był wioślarz z „Zawiszy” Bydgoszcz, który namówił Janka do pójścia na trening ciężarowców. Tam spotkał Krzysztofa Becka, który reaktywował bydgoską sekcję podnoszenia ciężarów. Wyniki jakie osiągał spowodowały, że otrzymał propozycje rozpoczęcia treningów w sekcji podnoszenia ciężarów w WKS „Zawisza” Bydgoszcz. Jan Wojnowski okazał się zdolnym i utalentowanych zawodnikiem. Szybko awansował do czołówki polskich sztangistów podejmując walkę z tak utytułowanymi sztangistami jak Mieczysław Nowak i Rudolf Kozłowski. W rywalizacji tej okazywał się najlepszy dzięki czemu reprezentował Polskę na najważniejszych zawodach. Trener kadry Klemens Roguski zdecydował się włączyć bydgoszczanina do reprezentacji polskich sztangistów na Igrzyska w Meksyku. Miał tam jechać, zdobyć doświadczenie oraz wspomagać Nowaka w walce z faworytami, japońskimi braćmi Yoshinobu i Yoshiyuki Miyake.

Wojnowski okazał się liderem polskiej ekipy w swojej wadze. Zajął czwarte miejsce, tocząc pasjonujący pojedynek nie tylko z Japończykami, ale i Rosjaninem Dito Szanidze. Do brązowego medalu zabrakło 2,5 kg, a do srebrnego 5 kg,. Nowaka (5. miejsce) wyprzedził o 7,5 kg. Wojnowski ustanowił również trzy rekordy Polski.

Swój talent  potwierdził w 1970 roku. W węgierskim Szombathely zdobył wicemistrzostwo Europy, a 1971 roku Wojnowski osiągnął swój największy sukces jakim było zdobycie tytułu Mistrza Europy podczas turnieju rozgrywanego w Sofii. Zawsze był mocnym punktem nie tylko reprezentacji, ale i drużyny Zawiszy. Niestety, wraz z wynikami pojawiły się również problemy wychowawcze, które zahamowały karierę Wojnowskiego, a następnie doprowadziły do przedwczesnej śmierci. W pamięci pozostał jako jeden z największych talentów polskiej sztangi. Czesław Paterka tak wspominał Janka „To był wyjątkowy talent. Oczywiście, trwalsze miejsce od Janka zdobyli w historii Baszanowski, Smalcerz, Paliński i kilku innych, ale zapewniam pana, że Wojnowski był przy nich wszystkich niepowtarzalną perłą. Ani wcześniej, ani później nie widziałem chłopaka o takich predyspozycjach fizycznych do dźwigania ciężarów. Przede wszystkim wrodzona szybkość, koordynacja ruchów, ale także siła. Pokaż mi pan zawodnika tej wagi, który przysiada ze sztangą 220 kilogramów! Tylko że przy tych możliwościach Janek powinien w życiu wygrać dużo więcej niż wygrał i startować dłużej niż startował.”

Igrzyska Olimpijskie

IV  miejsce – Meksyk 1968 rok

Start – Monachium 1972

Mistrzostwa Świata

II miejsce -  Columbus 1970 rok

III  miejsce w wyciskaniu – Warszawa 1969 rok, 

III miejsce – Hawana 1973 rok

IV miejsce – Manila 1974 rok

Mistrzostwa Europy 

I miejsce -  Sofia 1971 rok

II miejsce –Szombathely 1970 rok,

IV miejsce -  Madryt 1973 rok, Werona 1974 rok

Mistrzostwa Polski 

I miejsce – Szczecin 1968 rok, Katowice 1969 rok,  Opole 1972 rok

III miejsce – Zakopane 1974 rok

Sławomir Zawada – urodził się  18 marca 1865 roku w Więcborku. Startował w kategoriach do 90 kg i 99 kg. Wzrost 172 cm. Przygodę ze sportem rozpoczynał od wielu dyscyplin uprawianych w szkole nr 3 w Bydgoszczy. Gdy ukończył 13 lat jego predyspozycje do sztangi odkrył Antoni Konowiński, który namówił Sławka do rozpoczęcia systematycznych treningów w wojskowym klubie. Tam opieką szkoleniową objęli go Zenon Kruszyna i Czesław Paterka. Wyniki przyszły nader szybko. Już jako junior podnosił większe ciężary od seniorów. W wieku 21 lat zdobył pierwsze Mistrzostwo Polski. Sukces ten powtórzył dziesięciokrotnie. Z Zawadą musieli liczyć się najlepsi zawodnicy świata. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Seulu zdobył brązowy medal, przegrywając srebro wagą ciała (10 dkg) z Muchamediarowem z ZSRR. Duże nadzieje wiązano ze startem Sławka  podczas następnych igrzysk w Barcelonie. Jednak poważna kontuzja wyeliminowała zawadę ze startu. W słabszym okresie polskiej sztangi był jej jedynym zawodnikiem światowej klasy, zwanym „ostatnim wojownikiem”. Być może nie osiągnął wszystkiego do czego posiadał predyspozycje. Zapewne wpływ na to miał konflikt z trenerem kadry narodowej Ryszardem Szewczykiem, jednak jego starty pozwalały uwierzyć, że polska sztanga jeszcze się odrodzi. Obecnie jest renerem i działaczem C-WSPC Zawisza Bydgoszcz, a od 2012 roku pełni funkcje Prezesa Kujawsko-Pomorskiego Związku Podnoszenia Ciężarów.

Igrzyska Olimpijskie

III miejsce – Seul 1988 rok

Mistrzostwa Świata

III miejsce – Ostrawa 1987 rok

IV miejsce – Ateny 1989 rok, Donaueschingen 1991 rok

V miejsce – Sofia 1986 rok

Mistrzostwa Europy 

II miejsce – Aalborg 1990 rok, Władysławowo 1991 rok, Szekszard 1992 rok,  Sofia 1993 rok,

Mistrzostwa Polski 

I miejsce – Zakopane 1986 rok, Sanok 1987 rok, Myszków 1988 rok, Tarnowskie Góry 1989 rok, Częstochowa 1990 rok, Władysławowo 1991 rok, Ciechanów 1993 rok,  Siedlce 1995 rok,  Ciechanów 1996 rok, Bydgoszcz 1997 rok

II miejsce – Tarnowskie Góry 1984 rok

III miejsce – Nowy Dwór Gdański 1985 rok

Marcin Dołęga - urodził się 18 lipca 1982 roku w Łukowie. Przy wzroście 184 cm waży około 110 kg.

Karierę sportową rozpoczął w  ŁKS "Orlęta" Łuków w 1993 roku, by w roku 1997 przenieść się do WLKS Siedlce/Iganie Nowe, a następnie KS EKOPAK-JATNE OKS Otwock . Jest wychowankiem trenerów - Janusza Kowalczyka i Kazimierza Olszewskiego. Obecnie jest zawodnikiem Zawiszy Bydgoszcz. Przez większość swojej dotychczasowej kariery, prowadzony jest przez trenera Jacka Chruściewicza, niewątpliwie należy do najwybitniejszych zawodników podnoszenia ciężarów, jacy pojawili się na polskich i międzynarodowych pomostach. Jego sukcesy – również międzynarodowe – rozpoczęły się jeszcze w wieku juniorskim, a konkretnie w 1998 roku. Wtedy to startując w Mistrzostwach Europy 16 latków zajął 4. miejsce. Już w następnym roku zdobył mistrzostwo świata juniorów, które obronił w 2000 roku. Również dwukrotnie był Mistrzem Europy juniorów (2001 – 2002). Jako junior wdarł się do rywalizacji seniorskiej, gdzie wielokrotnie zwyciężał z bardziej doświadczonymi zawodnikami. Jego kariera trwa nadal, a głównym celem jest złoto w Rio de Janerio.

Igrzyska Olimpijskie

IV miejsce – Pekin 2008  rok

Start – Londyn 2012 rok

Mistrzostwa Świata

I miejsce – Santo Domingo  2006 rok, Goyang City 2009 rok, Antalya 2010 rok, 

V miejsce – Vancouver 2003 rok, 

VI miejsce –  Warszawa 2002 rok

IX miejsce - Antalya 2001 rok

Pozostałe -  Chiang Mai 2007 rok, Wrocław 2013 rok

Mistrzostwa Europy 

I miejsce – Władysławowo 2006 rok

IV miejsce – Tel Aviv 2014 rok,

V miejsce – Antalya 2001 rok

Mistrzostwa Polski 

I miejsce – Bydgoszcz 2002 rok,  Ciechanów2003 rok, Zakliczyn 2008 rok, Polkowice 2009 rok, Opole 2010 rok, Płońsk 2011 rok,  Zakliczyn 2012 rok,  Ciechanów 2013 rok,   

II miejsce – Gdynia 2001 rok, Sanok 2006 rok

III miejsce – Bydgoszcz 1999 rok, Ciechanów 2000 rok

Piotr Banaszak – urodził się 20 marca 1964 roku w Inowrocławiu. Posiadał bardzo dobre warunki fizyczne (175 cm wzrostu przy wadze 107 kg). Jego talent odkrył Zenon Biskupski prowadzący sekcje podnoszenia ciężarów w Złotnikach Kujawskich. Po przejściu do Zawiszy opieką szkoleniowa objął go Czesław Peterka. Był pewnym punktem reprezentacji na Igrzyskach w Seulu. Jednak choroba przyczyniła się do przegranej ze Stanisławem Małysą. Start na Igrzyskach w Barcelonie był nieudany. Spalił podejścia w podrzucie, czym przekreślił swoje szanse medalowe. Z dobrej strony pokazał się podczas mistrzostw Europy z których dwukrotnie przywoził medale. Karierę niespodziewanie zakończył w roku 1995. Według wielu posiadał predyspozycje do odniesienia większych sukcesów.

Igrzyska Olimpijskie

Start  – Barcelona 1992 rok

Mistrzostwa Świata

IV miejsce – Budapeszt 1990 rok, 

Mistrzostwa Europy 

II miejsce – Władysławowo 1991 rok, 

III miejsce - Szekszard 1992 rok,  

Mistrzostwa Polski 

I miejsce – Tarnowskie Góry 1989 rok, Władysławowo 1991 rok, Tarnowskie Góry 1994 rok

II miejsce – Ciechanów 1993 rok

Nie można również pominąć takich zawodników jak Czesław Paterka, który w 1971 roku został pierwszym w historii Zawiszy rekordzistą świata w wyciskaniu sztangi, bracia Jacek i Dariusz Zawadzcy czy Dariusz Tobolski.

www.dolega.prv.pl

www.zawiszabydgoszcz.pc.pl

www.polska-sztanga.pl

Informacje pana Zbigniewa Gorlewskiego

Informacje Pana Ewarysta Szulca

Artykuł Żukowskego M.: „Tempo” z 10 lipca 1989 r.

Materiały z Bydgoskiej Galerii Sportu