Nie była ona traktowana jako sport wyczynowy, ale raczej jako zabawna i niezbyt męcząca forma rekreacji. W trakcie wojny światowej siatkówka została wprowadzona przez żołnierzy, którzy nauczyli się grać w jej amerykańską odmianę we Francji i Wielkiej Brytanii. Gra ta trafiła do sił zbrojnych, Związku Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej i organizacji pokrewnych, klubów młodzieżowych, uczelni i ostatecznie do szkoły w ramach wychowania fizycznego.

Napływ imigrantów powojennych sprawił, że w Australii pojawiło się wiele osób z krajów europejskich, zwłaszcza z Europy Wschodniej - ZSSR, Polski, Czechosłowacji, Węgier i krajów bałtyckich, w których to siatkówka była popularna przed II wojną światową. Dla ludzi, którzy po wielu trudach i niedostatkach znaleźli się w Australii była ona odskocznią od problemów.

Na początku lat 50. XX wieku warunki uprawiania siatkówki nie były zbyt dobre. Grano zazwyczaj na zewnątrz, w miejscach które nie były dużo lepsze od wybiegów dla krów. Siatkówka bardzo powoli zbierała kolejnych entuzjastów, którzy chcieliby ją trenować. Perspektywa rozwoju tego sportu nie była zbyt dobra, ponieważ Australia Południowa była właściwie pozbawiona wszelkich obiektów krytych. Od połowy lat 50. zaczęły tworzyć się związki kontrolujące konkursy w Sydney i Adelajdzie, a później także w Melbourne.