2013-06-13, 06:42   A A A     Piotr Stokłosa

Do trzech razy sztuka. Potwierdzeniem tej frazy są olimpijskie występy Edwarda Skorka – siatkarza reprezentacji Polski, który dopiero podczas swoich trzecich igrzysk sięgnął wraz z kolegami po medal. Co istotne, był to krążek z najcenniejszego kruszcu, a satysfakcja z pokonania finałowego rywala – ekipy ZSRR – wyjątkowa.

Drużyna naszego wschodniego sąsiada uchodziła bowiem za zespół nie do pokonania. Pierwszy raz Polakom udało się wygrać w ważnym turnieju z radzieckim teamem w 1974 r. podczas Mistrzostw Świata w Meksyku, gdzie nasi siatkarze sięgnęli po złoto. W tym sukcesie swój udział miał również Skorek, który reprezentacyjną karierę rozpoczął jeszcze w latach 60.

Zanim to jednak nastąpiło, urodzony 13 czerwca 1944 r. w Tomaszowie Mazowieckim siatkarz musiał przejść kolejne szczeble klubowej drabiny. Na początku lat 60. został zawodnikiem pierwszej drużyny Lechii Tomaszów Mazowiecki, potem trafił do AZS-AWF Warszawa, by od 1963 r. grać w stołecznej Legii. Mistrzowskie tytuły święcił wyłącznie z klubami ze stolicy. Dwukrotnie wygrywał z drużyną AZS-AWF (1965 i 1966 r.), taką samą liczbę triumfów ma na koncie z Legią Warszawa (1969 i 1970 r.). Do tego dorobku dorzucił jeszcze dwa srebrne i dwa brązowe medal mistrzostw Polski.

Do reprezentacji narodowej trafił w 1964 r., a pierwszy wielki turniej zaliczył już rok później. W Pucharze Świata w Łodzi polska ekipa zajęła drugie miejsce. Już pierwsze cztery lata reprezentacyjnej kariery Edwarda Skorka pozwoliły mu poznać smak rywalizacji na wszystkich najważniejszych siatkarskich turniejach. W 1966 r. Skorek uczestniczył w Mistrzostwach Świata w Pradze (6. miejsce), rok później mógł cieszyć się z brązowego medalu Mistrzostw Europy w Stambule, a w 1968 r. został po raz pierwszy olimpijczykiem, biorąc udział w siatkarskim turnieju w Meksyku (5. miejsce Polaków).

W kolejnych imprezach polscy siatkarze zajmowali wysokie miejsca – 5. na Mistrzostwach Świata w Sofii (1970 r.), 6. pozycję w Mistrzostwach Europy w Mediolanie (1971), 9. miejsce na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972) i 2. lokatę w Pucharze Świata w Pradze (1973). Lata 1974 i 1976 przyniosły w końcu upragnione zwycięstwa. Najpierw we wspomnianych już na początku mistrzostwach świata, a potem na olimpijskim turnieju w Montrealu. Podczas obu imprez Edward Skorek był kapitanem narodowej drużyny, w znacznym stopniu przyczyniając się do zdobycia złotego medalu. Łącznie w reprezentacji zaliczył 284 występy.

Po skończeniu kariery w Polsce w 1976 r., Skorek wyjechał do Włoch, gdzie jako grający trener zdobył z drużyną Panini Modena mistrzowski tytuł. Później trenował jeszcze m.in. polską kadrę męską (1990-1991) i AZS Yawal Częstochowa, wygrywając w 1993 r. zmagania o prymat w kraju. Ponadto prowadził także w latach późniejszych Warkę Czarnych Radom, Pamapol AZS Częstochowa i AZS Politechnikę Warszawską.

Dziś Edward Skorek kończy 69. lat.

Powrót