Jedni kojarzą go jako piłkarza wyróżniającego się ambicją i wolą walki, inni utożsamiają z klubową i reprezentacyjną karierą trenerską, a jeszcze inni, na czele z Grzegorzem Szamotulskim, uważają go za kiepskiego szkoleniowca, który w dodatku opowiada bajki. Co by nie mówić o Stefanie Majewskim, nie jest na pewno postacią jednowymiarową. Jutro były piłkarz, który za czasów zawodowej kariery doczekał się przydomku „Doktor", skończy 58 lat.

Majewski urodził się 31 stycznia 1956 roku w Bydgoszczy. Zanim przeniósł się do warszawskiej Legii, w której spędził siedem sezonów, reprezentował barwy trzech bydgoskich klubów – Gwiazdy, Chemika i Zawiszy. Z ostatnim z tych zespołów zadebiutował w ekstraklasie w sezonie 1977/1978. Nie był to jednak udany okres dla beniaminka. Bydgoszczanie zajęli w tabeli przedostatnie miejsce i wrócili do II ligi. Stefan Majewski pograł w niej tylko jedną rundę, wiosną przenosząc się do stolicy.

Stoper debiut w barwach warszawskiej Legii miał wymarzony. W meczu ze Śląskiem Wrocław strzelił dwa gole, a legioniści pokonali przeciwnika 2:0. Mecz rozgrywany był w Warszawie, więc kibice stołecznego zespołu od razu polubili nowego zawodnika. Majewski w Legii spędził siedem sezonów, podczas których dwukrotnie wywalczył z kolegami Puchar Polski, a także zasmakował gry w europejskich pucharach (7 meczów w Pucharze Zdobywców Pucharów). Urodzonemu w Bydgoszczy piłkarzowi nie udało się wywalczyć mistrzowskiego tytułu. Najbliżej triumfu w lidze piłkarze Legii byli w pożegnalnym dla niego sezonie 1984/1985, kiedy zajęli drugie miejsce, przegrywając tytuł z Górnikiem Zabrze o zaledwie jeden punkt. Majewskiego nie było już wtedy w Warszawie, gdyż po rundzie jesiennej przeniósł się do niemieckiego 1.FC Kaiserslautern. Łącznie w barwach stołecznego klubu obrońca zaliczył 159 meczów i 16 goli w lidze, 7 występów bez bramek w europejskich pucharach oraz 17 spotkań i 1 gol w rozgrywkach Pucharu Polski. Jego bilans w polskiej ekstraklasie (łącznie z sezonem spędzonym w Zawiszy) to 189 meczów i 20 bramek.

Zagraniczna kariera klubowa Majewskiego to występy w czterech zespołach. Oprócz wspomnianego Kaiserslautern, piłkarz reprezentował jeszcze barwy Arminii Bielefeld, cypryjskiego Apollonu Limassol i FFC Freiburg. „Doktor" w najwyższej klasie rozgrywkowej występował tylko w pierwszym klubie (63 mecze i 1 gol w Bundeslidze) oraz na Cyprze. W sezonie 1988/1989 wystąpił w 28 spotkaniach Apollonu i strzelił jedną bramkę, przyczyniając się jednocześnie do wywalczenia przez klub wicemistrzostwa. Wcześniej występował jeszcze przez jeden sezon na zapleczu Bundesligi w zespole z Bielefeldu (34 mecze i 1 gol), a karierę zakończył w Freiburgu, rozgrywając trzy sezony w trzeciej (1989-1990 i 1991-1993) i jeden w czwartej (1990-1991) lidze kraju naszych zachodnich sąsiadów. W tym samym czasie trenował już juniorów tamtejszej drużyny.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej właściwie z marszu rozpoczął pracę trenerską. Zaczynał w 1994 roku w Polonii Warszawa jako pierwszy trener, ale nie udało mu się uchronić Czarnych Koszul przed spadkiem z ekstraklasy. Później trenował ten zespół jeszcze kilka miesięcy w sezonie 1995/1996. Następnie była przygoda z drugą drużyną 1.FC Kaiserslautern, a kolejne lata przyniosły posady szkoleniowca kilku polskich zespołów – Amiki Wronki, Zagłębia Lubin, Świtu Nowy Dwór Mazowiecki, Widzewa Łódź i Cracovii. W latach 2002-2003 Majewski był asystentem selekcjonera reprezentacji Polski Zbigniewa Bońka, a po dymisji Leo Beenhakkera przejął na dwa spotkania narodową kadrę jako tymczasowy selekcjoner. Pod jego wodzą Polacy przegrali dwa ostatnie mecze eliminacji do mundialu w Republice Południowej Afryki – 0:2 z Czechami i 0:1 ze Słowacją.

Dużo lepiej Stefanowi Majewskiemu szło w barwach reprezentacyjnych, kiedy jeszcze występował na boisku. Debiut w kadrze narodowej zaliczył jeszcze jako piłkarz Zawiszy, 30 sierpnia 1978 roku, zdobywając zwycięskiego gola w meczu z Finlandią. Łącznie w drużynie narodowej rozegrał 40 spotkań, 4 razy pokonując bramkarza drużyny przeciwnej. Największym międzynarodowym osiągnięciem Stefana Majewskiego jest medal mistrzostw świata w Hiszpanii, w których Polska zajęła trzecie miejsce. Obrońca Legii Warszawa wystąpił we wszystkich siedmiu mundialowych meczach, a w ostatnim spotkaniu z Francją zdobył nawet bramkę na 2:1. Cztery lata później znalazł się w kadrze na mistrzostwa świata w Meksyku i wziął udział we wszystkich czterech meczach Polaków. Nie potrafił jednak powstrzymać Gary`ego Linekera i napastników Brazylii, więc polscy piłkarze wrócili do domu bez medalu i z bagażem siedmiu bramek straconych w dwóch ostatnich meczach. Występy na meksykańskim mundialu w 1986 roku były dla „Doktora" ostatnimi reprezentacyjnymi spotkaniami.