„Sześć lat minęło od chwili, gdy młody sport polski otrzymał teoretyczną możność swobodnego rozwoju w niepodległej ojczyźnie. Jak bardzo jednak możnośc ta była teoretyczną, wiedzą o tem wszyscy ci pionierzy, którym dane było kłaść fundamenty pod dzisiejszą organizacyjną, bądź co bądź, potęgę sportu polskiego. Wysiłku tych jednostek nie rozumiało ani społeczeństwo, a ni włądze państwowe lub komunalne. Inne narody, poczynając od maleńkich Finlandji i Estonji, a kończąc na potężnych Stanach Zjednoczonych i Anglji. W Polsce pierwszych miłośników i propagatorów idei sportu spośród ludzi starszych uważano za osoby niemal niepoczytalne i ubolewano jawnie nad dziwnym ich zboczeniem umysłowym. Uczestników publicznych imprez sportowych (w rodzaju meczów piłki nożnej lub zawodów lekkoatletycznych) dyrektorowie szkół piętnowali wobec kolegów i grozili im pozostawieniem na drugi rok w tej samej klasie, bez względu na wyniki nauki... . Miasta i rząd głuche były na jakiekolwiek podania towarzystw sportowych o zapomogi i boiska, a często rozmaitemi zarządzeniami utrudniały ich rozwój.”