Początki łucznictwa niepełnosprawnych

2014-12-29, 08:11   A A A   drukuj   Diana Popek

fot. morguefile.com/lisasolonynko
Anglia jest kolebką współczesnego sportu, to właśnie tam w 1867 roku powstał pierwszy na świecie związek sportowy. Jak na Anglików przystało był to związek piłkarski. Również Anglicy zaczęli ujednolicać zasady i regulaminy kultury fizycznej i sportu. Dzięki temu sport stał się przystępny dla każdego, również dla osób niepełnosprawnych. Dotyczy to również łucznictwa niepełnosprawnych.

Wyróżniamy łucznictwo sportowe, rekreacyjne, klasyczne jak i bloczkowe. Jest ono sportem, który mogą uprawiać wszyscy, młodzi starsi, zdrowi jak i niepełnosprawni. Warto podkreślić, iż jest to jedyna dyscyplina sportowa, w której wyczynowcy i osoby niepełnosprawne traktowane są na równi, na takich samych zasadach, bez żadnych ulg. Wyniki zawodników zdrowych i niepełnosprawnych często są bardzo podobne.

Twórcą idei sportów dla osób niepełnosprawnych był neurolog dr Ludwig Guttmann (polski Żyd). Przed wybuchem II wojny światowej pracował w żydowskim szpitalu we Wrocławiu, jednak rozpoczęte działanie wojenne zmusiły go do emigracji do Anglii. Dr Guttmann twierdził, iż sport, łucznictwo również, to doskonała forma rehabilitacji osób po wypadkach, jak i przy różnego rodzaju schorzeniach kręgosłupa. W 1944 roku polski lekarz został poproszony przez brytyjski rząd o założenie Narodowego Centrum Urazów Kręgosłupa w Stoke Mandeville. Po raz pierwszy 1948 roku przez ten ośrodek zostały zorganizowane igrzyska sportowe dla osób niepełnosprawnych, w późniejszym czasie były one znane jako Stoke Mandeville Games. W 1952 roku stały się one zawodami międzynarodowymi, zaś w 1984 roku w Stoke Mandeville zostały zorganizowane pierwsze igrzyska paraolimpijskie. Uczestniczyło w nich 1200 sportowców niepełnosprawnych, w tym 64 łuczników i łuczniczek.

Wszystkie te wydarzenia nie obeszły się bez echa również w kraju nad Wisłą. W latach 50.swoją działalność rozpoczęło Zrzeszenie Sportowe „Start” w Warszawie, które w 1961 roku zaczęło działalność sportowo-rehabilitacyjną dla osób niepełnosprawnych zatrudnionych w spółdzielniach inwalidów. Podczas ogólnopolskich zawodów sportowych łucznictwo było jedną z najpopularniejszych rozgrywanych tam dyscyplin. Każdego roku w zawodach takich brało udział od 100 do 150 niepełnosprawnych zawodników ze spółdzielni inwalidzkich z całego kraju. Wówczas na arenie sportowej pojawili się niepełnosprawni łucznicy, którzy odnieśli sukcesy w sporcie wyczynowym. Należą do nich: Tomasz Leżański – mistrz Polski z 1970 roku i olimpijczyk z Monachium, Wojciech Szymańczyk – mistrz Polski z 1973 i 1974 roku, olimpijczyk z Montrealu. Marek Kantczak – wicemistrz Polski z 1993 roku oraz Andrzej Gawryś – halowy mistrz Polski. Leżański jako pierwszy w Polsce pokonał granicę 1200 punktów w kwalifikacyjnej rundzie FITA.

W 1994 roku Zrzeszenie „Start” zostało przekształcone w Polski Związek Sportu Niepełnosprawnych „Start”. W 1996 roku polscy łucznicy pod kierunkiem trenera Adama Pazdyka na Paraolimpiadzie w Atlancie pokazali się z jak najlepszej strony i zdobyli jakże cenne trofea. Ze złotymi medalami wrócili Małgorzata i Ryszard Olejnikowie, zaś srebrne medale przywiozła męska drużyna w skład której wchodzili: Ryszard Olejnik, Tomasz Leżański, Stanisław Joński. W latach 1995-2005 polscy łucznicy zdobyli 20 medali mistrzostw świata, 9 medali mistrzostw Europy, jak i 7 medali igrzysk paraolimpijskich w Atlancie, Sydney i Atenach. 
 

Komentarze

Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.

Brak komentarzy.