2014-03-29, 07:53   A A A     Tomasz Michalak

fot. morguefile.com/GaborfromHungary

Obecnie jest to pozycja, która przysparza trenerom reprezentacji najwięcej problemów. I pomyśleć, że jeszcze nie tak dawno mięliśmy świetnych lewych obrońców.

I miejsce
Zygmunt Anczok
Urodzony: 14 marca 1946 roku w Lublińcu
Zawodnik klubów: Sparta Lubliniec, Polonia Bytom, Górnik Zabrze, kluby polonijne w USA Wisła Chicago i Chicago Katz, Skeid Oslo
W reprezentacji: 48 występów
Największe sukcesy: mistrzostwo Interligi w 1965 i Puchar Rappana (Polonia), Mistrzostwo i Puchar Polski 1972 (Górnik), złoty medal olimpijski 1972
Obecnie: Po powrocie do kraju był taksówkarzem. Zajmował się również pracą trenerska. W latach 2006-2010 pełnił funkcję radnego miasta Lublińca.

Zdecydowanie najlepszy polski lewy obrońca. Z udziału w mistrzostwach świata w roku 1974 wyeliminowała go kontuzja. W czasie kariery potrafił powstrzymać takie gwiazdy światowej piłki jak Pele czy Garrincha. O jego klasie świadczy udział w meczu gwiazd na pożegnanie Lwa Jaszyna. Po tym meczu pojawiły się propozycje gry w Niemczech. Jako pierwszy polski obrońca wprowadził do swojej gry szarże lewym skrzydłem. Co dziwne był zawodnikiem prawonożnym.

II miejsce
Adam Musiał
Urodzony: 18 grudnia 1948 roku w Wieliczce
Zawodnik klubów: Górnik Wieliczka, Wisła Kraków, Arka Gdynia,  Hereford United i Eagles Yonkers New York
W reprezentacji: 34 mecze
Największe sukcesy: 3, miejsce na Mistrzostwach Świata 1974, Mistrzostwo Polski 1978,
Obecnie: Początkowo pracował jako trener w wielu klubach, jednak zrezygnował z pracy szkoleniowca ze względu jak podkreśla „charakteru i nadpobudliwości" Został nawet wybrany trenerem roku 1991. Obecnie pełni funkcję opiekuna stadionu Wisły Kraków.

Godnie zastąpił na lewej obronie Anczoka podczas mistrzostw w Niemczech. W czasie turnieju nie wystąpił tylko w jednym meczu ze Szwecją, po tym jak oddalił się z hotelu bez wiedzy trenera. Charakteryzował się jak sam mówi „końskim zdrowiem" oraz zaciętością na boisku. Eksperci uważają, że w obecnych czasach za swój styl gry często oglądałby czerwone kartki.

III miejsce
Wojciech Rudy
Urodzony: 24 października 1952 w Katowicach
Zawodnik klubów: Gwardia Katowice, Zagłębie Sosnowiec
W reprezentacji: 40 występów 1 gol
Największe sukcesy: srebrny medalista olimpijski z Montrealu 1976, uczestnik Mistrzostw świata 1978, Puchar Polski (1977 i 1978)
Obecnie: po zakończeniu kariery sędzia, działacz oraz dyrektor szkoły.

Karierę piłkarska rozpoczynał jako bramkarz. Praktycznie całą karierę spędził w Zagłębiu. W reprezentacji zastąpił Adama Musiała. Był jego przeciwieństwem. Grzeczny, spokojny, ale przy tym nieustępliwy. Jedyną bramkę w kadrze zdobył w meczu z Holandią w ramach eliminacji do mistrzostw Europy. Moim zdaniem mógł i powinien pojechać na mistrzostwa w Hiszpanii.

Poza podium

IV miejsce
Stefan Majewski
Zawodnik uniwersalny. Właściwie to prawy obrońca, jednak w podczas największego sukcesu jakim było 3. miejsce w Espana 82` z konieczności wobec kontuzji Jałochy grał na lewej obronie.

V miejsce
Marek Koźmiński
Członek srebrnej drużyny Wójcika z roku 1992. Wieloletni czołowy obrońca ligi włoskiej. Uczestnik mistrzostw świata 2002 roku. Ostatni światowej klasy, polski lewy obrońca.

VI miejsce
Jan Jałocha
Wychowanek Wisły Kraków, charakteryzował się dobrym wyszkoleniem technicznym. W reprezentacji Antoniego Piechniczka był podstawowym zawodnikiem i tylko kontuzja w meczu z Peru wyeliminowała go z dalszych gier.

VII miejsce
Dariusz Wdowczyk
Jest przedstawicielem najzdolniejszego pokolenia piłkarskiego (rocznik 1962). Dwukrotny wicemistrz Europy juniorów. Charakteryzował się silnym strzałem, dzięki czemu zdobywał wiele goli. Pomimo regularnej gry w reprezentacji nie został powołany na mistrzostwa w roku 1986.

VIII miejsce
Zbigniew Gut
Mimo tylko 11. występów w reprezentacji, posiada złoto z Igrzysk w Monachium (1972) i brąz z mistrzostw świata w 1974 roku. W grze wyróżniał się szybkością i niezwykłą pracowitością na boisku.

IX miejsce
Henryk Maculewicz
Boczny lub środkowy obrońca. Podstawowy zawodnik reprezentacji w czasie mistrzostw w Argentynie. Karierę zakończył we Francji.

X miejsce
Kazimierz Przybyś
Nie jest to typowy boczny obrońca. Często grał w środku tej formacji. Wystąpił w reprezentacji podczas mistrzostw w Meksyku.

Powrót