W części trzeciej postaram się o ułożenie rankingu obejmującego prawych obrońców. Nie miałem problemów z pierwszym miejscem, które przyznałem Antoniemu Szymanowskiemu. Problem pojawił się przy lokatach 2 – 4, albowiem co cenić więcej: sukcesy reprezentacji czy odnoszone w klubach. Po analizie zdecydowałem o następującej kolejności.
I miejsce
Antoni Szymanowski
Urodzony: 13 stycznia 1951 w Tomaszowie Mazowieckim
Zawodnik klubów: Wisły Kraków, Gwardii Warszawa i FC Brugge
W reprezentacji: 83 występów 1 gol (1970-1980)
Największe sukcesy: Dwukrotnie uczestniczył w mistrzostwach świata: w RFN 1974 (3. miejsce) i w Argentynie 1978 (5. miejsce), a także w igrzyskach olimpijskich, złoty medalista z Monachium 1972 i srebrny medalista z Montrealu 1976. Z Wisłą Kraków zdobył mistrzostwo Polski (1978).
Obecnie: trener
Należy do najbardziej utytułowanych reprezentantów Polski. Zawsze solidny, zdecydowany. Wprowadził do gry włączanie się do akcji ofensywnych. Jego osobowość oraz umiejętności sprawiały, że ufali mu kolejni selekcjonerzy. Na zakończenie kariery wyjechał do Belgii. Podobnie jak Tomaszewski mógł wyjechać na trzeci mundial. Dlaczego tak się nie stało trudno dzisiaj odpowiedzieć.
II miejsce
Łukasz Piszczek
Urodzony: 3 czerwca 1985 w Czechowicach-Dziedzicach
Zawodnik klubów: LKS Goczałkowice-Zdrój, Gwarek Zabrze, Herthy Berlin, Zagłębia Lubin, Borussii Dortmund
W reprezentacji: 35 występów (2 gole)
Obecnie: piłkarz Borusii Dortmund
Jednak postawiłem na Łukasza Piszczka. Zdecydowały o tym umiejętności piłkarskie doceniane przez wielu trenerów najlepszych zespołów europejskich. Pech jego jak i dwójki pozostałych zawodników Borussii polega, że trafili na słaby okres reprezentacji. Na jego styl gry zapewne wpływ ma, że w początkach kariery występował jak napastnik.
III miejsce
Marek Dziuba
Urodzony: 19 grudnia 1955 w Łodzi
Zawodnik klubów: ŁKS Łódź, Widzewa Łódź i Sint-Truidense VV.
W reprezentacji: 53 występów (1 gole)
Największe sukcesy: uczestniczył w mistrzostwach świata w Hiszpanii 1982 (3. miejsce), Puchar Polski w 1985 z Widzewem
Obecnie: nauczyciel wychowania fizycznego, trener drużyn młodzieżowych
O jego pozycji w każdej drużynie świadczy fakt, że często był wybierany kapitanem. Tak było nawet w reprezentacji, gdy grało w niej wielu bardziej znanych i utytułowanych zawodników. Na boisku niesamowicie waleczny i twardy gracz, który nie bał się najlepszych napastników świata. Doceniany przez kibiców nawet z wrogo nastawionych do siebie klubów. Potrafił przejść z ŁKS do Widzewa, a pomimo to nikt z fanów nie próbował go dyskryminować.
IV miejsce
Henryk Szczepański - chyba najlepszy polski obrońca przełomu lat 50-tych i 60-tych, olimpijczyk z Rzymu. Ostoja klubów i reprezentacji Polski, w której rozegrał 45 spotkań
V miejsce
Dariusz Kubicki – jego kariera podobna jest do partnera klubowego Dariusza Wdowczyka. Należeli do najzdolniejszych zawodników na pozycji bocznych obrońców, grając nowocześnie, jednak nie do końca rozwinęli się piłkarsko jak im przepowiadano.
VI miejsce
Krzysztof Pawlak – solidny zawodnik zarówno w klubie jak i reprezentacji nie schodził poniżej pewnego poziomu. Wielokrotny kapitan Lecha Poznań.
VII miejsce
Marcin Wasilewski – ambicja, waleczność oraz twarda gra do końca to typowe cechy Marcina. Jego szczyt kariery przypadł na lata gry w Anderlechcie Bruksela, gdzie należał do najlepszych obrońców ligi belgijskiej.
VIII miejsce
Marek Ostrowski – 37 krotny reprezentant Polski, uczestnik mistrzostw w roku 1986, gdzie był podstawowym zawodnikiem. Zawodnik Pogoni Szczecin, uznawany za jednego z najwybitniejszych zawodników tego klubu.
IX miejsce
Antoni Gałecki – uczestnik igrzysk olimpijskich 1936 roku i mistrzostw świata 1938, w tym pamiętnego meczu z Brazylią. Przed wojna wystąpił 18. razy w reprezentacji Polski
X miejsce
Dariusz Adamczuk – wspominając Adamczuka pojawiają się obrazy z igrzysk w 1992 roku i tylko żal, że tamto pokolenie nie przeniosło stylu gry i sukcesów do seniorskiej reprezentacji.
Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.
Brak komentarzy.
Nazwa organizacji reprezentującej kraj: Polski Związek Piłki Nożnej
Data powstania organizacji: 20 grudnia 1919
Członkostwo w strukturach międzynarodowych: UEFA (2 marca 1955), FIFA (20 kwietnia 1923)
Najważniejsze daty w historii polskiej piłki nożnej
7 lutego 1867 – powstaje Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" Lwów, w którym rozwija się między innymi piłka nożna, założyciele Łukasz Goldenthal oraz Kazimierz Żukotyński
1888 – Henryk Jordan zakłada w Krakowie Park Zabaw i Gier gdzie można było zapoznać się z piłką nożną
1889 – Henryk Jordan przywozi z Niemiec do Krakowa futbolówkę
1890 – szkolne drużyny rozgrywają turnieje na krakowskich Błoniach