2012-12-17, 06:32   A A A     Przemysław Popek

W 1927 roku doszło bez wątpienia do pewnego rodzaju przewrotu w polskiej piłce nożnej.

Jeszcze w grudniu 1926 roku z inicjatywy lwowskich klubów odbyła się konferencja, która miała za zadanie powołanie ligowych rozgrywek. W spotkaniu, które odbyło się w Krakowie wzięły udział Pogoń, Czarni i Hasmonea z Lwowa, Polonia, Legia, Warszawianka z Warszawy, Warta Poznań, ŁKS i Turyści z Łodzi, Wisła Kraków, 1. FC Katowice oraz Toruński KS. W ustaleniach z liczących się klubów nie wzięły udziału jedynie Cracovia oraz Ruch Hajduki Wielkie. Przeciwko reformie opowiedziało się w lutym następnego roku Walne Zgromadzenie PZPN. Mimo to Ruch postanowił dołączył do buntowników. Cracovia, której prezesem był Edward Cetnarowski, był również prezesem PZPN, tym samym krakowski klub naturalnie nie przystąpił do nowych rozgrywek. PZPN zdyskwalifikował wszystkich zawodników, działaczy i kluby, informując o sytuacji FIFA.

6 stycznia 1927 roku powołano do życia ogólnokrajową Polską Ligę Piłki Nożnej zwaną wówczas Ligą, na czele której stanął generał brygady Wojska Polskiego Roman Górecki. Rozgrywano równoległe rozgrywki pod egidą PZPN i pod szyldem PLPN. Sytuacja patowa w polskim futbolu trwała rok. Latem 1927 roku rozpoczęły się rozmowy skonfliktowanych działaczy, które doprowadziły do kompromisu. 18 grudnia 1927 roku PZPN ustąpił, a mistrza ligowych rozgrywek Wisłę Kraków uznano za oficjalnego mistrza Polski. Jedenaście dni później podpisano porozumienie, które zakończyło się futbolową wojną.

Powrót