Zanim o tenisie na wózkach słów kilka o historii tenisa ziemnego. Początki tenisa są powiązane z grą średniowiecznych europejskich mnichów. Zamiast rakiet używali oni dłoni, stąd wywodzi się nazwa „gra dłoni” (jeu de paume). Grę tą zaczęto określać prawdziwym bądź królewskim tenisem. Następnie wprowadzono skórzane rękawice, zaś prototypy rakiet pojawiły się w XVI wieku. Pierwsze piłki były drewniane, z czasem pojawiły się skórzane piłki wypełnione celulozą. Gra wielką popularność zyskała we Francji oraz w Anglii, gdzie grali w nią królowie Henryk VII i Henryk VIII. Tenis w obecnej postaci może mieć dwa źródła powstania. Pierwszym z nich jest gra jaką wymyślił major Harry Gem wraz z Augurio Parerą  między 1859 a 1865 rokiem. Była ona połączeniem sportów rakietowych i baskijskiej gry peloty. Najpierw grano na boisku do krokieta. W 1872 roku wraz z  lekarzami, Fredericiem Haynesem i Arthurem Tomkinem założyli pierwszy na świecie klub tenisowy w Leamington Spa. Zaś w grudniu 1873 roku podobna gra została opracowana przez majora Waltera Clopton Wingfielda, rok później została ona przez niego opatentowana. Początkowo boisko miało kształt dwóch trapezów złączonych podstawami, dzisiejszą formę prostokąta ma od 1877 roku. Pierwsze publiczne zawody w tenisa ziemnego w Polsce zostały rozegrane w Warszawie w 1898 roku. W 1921 roku powstał Polski Związek Lawn Tenisowy (obecnie Polski Związek Tenisowy).

Tenis na wózkach to dyscyplina sportu uprawiana przez zawodników niepełnosprawnych, grających na typowym korcie tenisowym. Turnieje są rozgrywane w czterech kategoriach: juniorów, kobiet, mężczyzn oraz quad, czyli osób cierpiących na tetraplegię (porażanie czterokończynowe). Zawody są prowadzone w singlu albo deblu. Tenis na wózkach zapoczątkowany został w latach 70. XX wieku. Został zaprezentowany podczas Igrzysk Paraolimpijskich w Seulu w 1988 roku, zaś cztery lata później w Barcelonie stał się oficjalną dyscypliną paraolimpijską. Zasady gry są bardzo podobne do gry w tradycyjnego tenisa ziemnego, jednak z zasadniczą różnicą, że piłka może odbić się więcej niż jeden raz, a następne odbicie może być wykonane poza polem gry. Gra jest prowadzona do dwóch wygranych setów. Zawodnicy poruszają się po korcie na specjalnych wózkach z regulowanym oparciem i siedziskiem tak aby zwiększyć komfort gry i ich ustawienie. W Polsce po raz pierwszy mecz pokazowy tenisa na wózkach odbył się w Sopocie w 1993 roku, grali wówczas: Klaus Salzmann (Austria) i Piotr Jaroszewski (Polska). 2 stycznia 1995 roku swoją działalność rozpoczęło Polskie Towarzystwo Tenisa na Wózkach. Zaś w maju tego samego roku odbyły się I Międzynarodowe Mistrzostwa Polski. 

Agnieszka Bartczak to Polska niepełnosprawna tenisistka. Urodziła się 10 lipca 1981 roku w Gądkowicach. Jest zwyciężczynią 19 turniejów singlowych i 6 deblowych. W 2009 roku wraz z Niemką Kathariną Kruger  zagrała w finale wielkoszlemowego Australian Open. Brała udział w Letnich Igrzyskach Paraolimpijskich w Atenach (2004) i w Pekinie (2008).