Pierwszy urodził się w 1919 roku w Rożyszczach na Wołyniu, drugi 27 lat później w Poznaniu. W trakcie swoich karier odnieśli wiele wartościowych sukcesów. Dziś obaj są nieco zapomniani przez kibiców, dla których złote lata polskiego kolarstwa kojarzą się głównie z Szozdą, Królakiem czy Szurkowskim.

Kariera starszego z kolarzy, reprezentującego barwy Legii Warszawa, przypadła na lata 40-te i 50-te poprzedniego wieku. Największe sukcesy odnosił na trasach wyścigu Tour de Pologne, który wygrał dwukrotnie (1948 i 1952 rok) oraz wywalczył drugą lokatę w 1953 roku.  W 1948 roku zajął najniższe miejsce na podium w klasyfikacji końcowej Wyścigu Pokoju. Indywidualnie zdobył złoty (1950) oraz dwa srebrne medale indywidualnych mistrzostw Polski (1945 i 1947). Ze stołeczną drużyną czterokrotnie stawał na najwyższym stopniu podium Drużynowych Mistrzostw Polski (1951, 1953, 1954 i 1955). Z powodzeniem łączył zmagania na szosie ze startami na torze. W 1948 roku został mistrzem Polski w wyścigu na 4000m na dochodzenie. Zmarł 28 grudnia 1997 roku.

Młodszy z jubilatów - Zenon Czechowski, dostąpił zaszczytu uczestnictwa w Igrzyskach Olimpijskich w Monachium w 1972 roku, gdzie zajął 6. miejsce w jeździe drużynowej. Przez całą karierę związany był z Lechem Poznań z dwuletnią przerwę na służbę wojskową, w trakcie której reprezentował barwy stołecznej Legii. W 1967 roku wygrał dwa etapy Wyścigu Pokoju. Najwyżej w klasyfikacji końcowej tego wyścigu był w 1971 roku, gdzie zajął drugi miejsce (przegrał tylko z Ryszardem Szurkowskim). Był medalistą mistrzostw Polski zarówno indywidualnie, jak i w drużynie. Pięciokrotnie reprezentował Polskę na światowym czempionacie. Najwyższe miejsce indywidualnie zajął w 1969 roku – 15, natomiast w wyścigu drużynowym w 1967 roku – 7.  Wydawało się, że wystąpi na letnich igrzyskach w Montrealu (1972 rok). Jednak po wypadku i kontuzji, której doznał w roku olimpijskim, zdecydował się przedwcześnie zakończyć karierę.