ZNAJDŹ NA STRONIE:

Wszystko dla dzieci

2017-06-07, 13:20 A A A

Mateusz Perowicz

fot. WikimediaCommons/Magdalia25

26 marca 1888 roku Henryk Jordan wystąpił do Rady Miasta Krakowa o zgodę na budowę parku na powierzchni 8 hektarów. Inwestycja miała być zrealizowana za jego własne pieniądze. Rada przystała na jego prośbę i nic nie stało na przeszkodzie by w Krakowie powstał kompleksowy obiekt sportowy przystosowany dla dzieci.

Obiekt Podzielony był w na dwanaście boisk, wyposażonych w najnowocześniejszy sprzęt sprowadzany z zagranicy:

Boisko I - podzielone było na część dla chłopców i cześć dla dziewczynek. Służyło dzieciom do chodzenia na szczudłach, skoku o tyczce i ćwiczeniach na przyrządach takich jak poręcze, kozioł i koń.
Boisko II - podobnie jak I miało kształt koła o promieniu 15 metrów. Powierzchnia 1256 m², obsadzono jaworami. Było one przeznaczone dla dziewcząt.
Boisko III - również miało kształt koła i również przeznaczone było na zabawy dla dziewcząt. Otaczały je jesiony.
Boisko IV - miało 109 m², na których dziewczęta uprawiały ćwiczenia gimnastyczne. Wyposażono je w drabinę poziomą, pomost, rusztowanie do zawieszania kółek, deskę i kładkę belkową. Okalały je brzozy i klony.
Boisko V - to obsadzony klonami prostokąt o powierzchni 472 m².
Boisko VI - miało taki sam kształt i formę jak V. Dookoła niego posadzono akacje. Przeznaczone było dla chłopców do ćwiczeń na: spinalni, rusztowaniu do umieszczania kółek, drążku, moście, drążku przenośnym, pojedynczym, podwójnym i potrójnym, drabinie równoważnej.
Boisko VII - służyło chłopcom do zabaw bez przyrządów. Miało kształt prostokąta o powierzchni 480 m².
Boisko VIII - przeznaczono do gry w piłkę nożną. Uformowano je w kształt elipsy z twardej, ubitej ziemi.
Boisko IX - mieściło się we części wschodniej Parku. Było to przestrzeń służąca tylko dziewczętom o powierzchni 480 m².
Boisko X - utworzono z myślą o nieco starszych uczniach i młodzieży rzemieślniczej. Zajmowało obszar 390 m².
Boisko XI - miało kształt koła o promieniu 9 m i było przeznaczone dla najmłodszych chłopców. Znajdowało się w południowej części Parku.
Boisko XII - zajmowało największą powierzchnię. Rosnącą na nim trawę otaczały świerki i brzozy. Grano na nim w piłkę nożną.

Nad koordynacją zajęć czuwał dr Kazimierz Homiński, który przygotował tygodniowy program gier i zabaw. Nad każdymi ćwiczeniami czuwał specjalnie przeszkolony do tego instruktor. Zapisów na zajęcia dokonywano w kwietniu. Po zakończeniu procesu rejestracji kierownictwo Parku dzieliło podopiecznych na zastępy po 25 osób w każdym. Dziennie z parku korzystało około 2000 tysięcy dzieci. Zajęcia odbywały się w maju i czerwcu od 17.30 do 19.00, w czasie wakacji od godziny 18.00, a od września ponownie od 17.30. Trwały one codziennie po półtorej godziny w trzech półgodzinnych turach. Latem 1891 roku w zajęciach wzięło udział 13 tysięcy młodzieży w wieku od 16-18 lat. W 1892 roku powstały trzy zastępy młodzieży rzemieślniczej, tworzone przez starszych i doświadczonych chłopców oraz cztery zastępy nieregularne nazywane „pospolitym ruszeniem”, utworzone z początkujący chłopców. W 1901 roku liczba uczestników wynosiła aż 32 tysiące. Zimą, aby nie przerywać ciągłości zajęć, organizowano ćwiczenia w sąsiedniej sali klasztoru Franciszkanów i w sali gimnastycznej Państwowego Seminarium Nauczycielskiego. Jak mawiał Henryk Jordan:

"Zabawa i ruch jest naturalną potrzebą człowieka. Zmęczone ciało wymaga odpoczynku, znużony umysł szuka wytchnienia, a dusza pragnie wesołości, tego nastroju, który życie milszym czyni. Tego wszystkiego dostarcza zabawa w szerokim znaczeniu pojęcia; jest ona więc potrzebą natury ludzkiej tak niemal jak powietrze, jak pokarm.”.

Dziś wiadomo to powszechnie. Każdy zdaje sobie sprawę z potrzeby spędzania wolnego czasu na świeżym powietrzu. Niestety ze świecą szukać dziś tak wszechstronnych obiektów jakie kreował dr. Jordan w XIX.

Powrót