Z historii biegów

2013-01-26, 06:35   A A A   drukuj   Krzysztof Szujecki

Kilka słów o historii biegów narciarskich.

Pierwszy bieg, który nie budził wątpliwości co do sportowego charakteru, odnotowano 2 kwietnia 1843 roku – odbył się on w Tromsö na dystansie pięciu kilometrów. Pierwszy konkurs skoków odbył się w 1868 roku w Christianii. Od 1892 roku w Holmenkollen zaczęto organizować wielkie imprezy w narciarstwie klasycznym. Od tamtej pory odbywają się praktycznie co roku (ich rozgrywanie zawieszono tylko w latach 1941–1945 z powodu wojny). W początkowej fazie program imprezy obejmował jedynie kombinację norweską (konkurs skoków i bieg na dystansie osiemnastu kilometrów). Od 1902 roku wprowadzono maraton na 50 kilometrów. Aktualnie rozgrywane są zawody we wszystkich dyscyplinach narciarstwa klasycznego w różnych konkurencjach.

Ranga zawodów w Holmenkollen cały czas jest bardzo wysoka i zwycięstwo w nich jest dla narciarza bardzo cenne. Obecnie zawody te wchodzą w skład cyklu Pucharu Świata, ale atmosfera panująca na nich jest szczególna. Tradycyjnie na trybunach, w loży królewskiej, zasiada król Norwegii, który po zawodach zaprasza do siebie zwycięzców.

Natomiast od 1901 do 1917 roku w odstępach czteroletnich organizowano w Skandynawii Igrzyska Nordyckie, które potem odbyły się jeszcze dwukrotnie: w 1922 i 1926 roku.

Pierwsze mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym odbyły się w 1925 roku w Jańskich Łaźniach (Czechosłowacja). Dla porządku należy podać, że mistrzostwami świata zostały one nazwane (podobnie jak i mistrzostwa późniejsze – wszystkie, aż do roku 1935) dopiero w 1965 roku. W latach 1925–1927 mistrzostwa nosiły nazwę Rendez vous Races, a w latach 1929–1935 FIS Races. Od imprezy rozegranej w roku 1937 wszystkie zawody noszą nazwę Narciarskie Mistrzostwa Świata FIS.

Obecnie mistrzostwa świata odbywają się co dwa lata. Jednak wcześniej było inaczej. Począwszy od pierwszego czempionatu w 1925 roku, następne odbywały się co roku, za wyjątkiem lat olimpijskich. Tak działo się do roku 1939. W czasie drugiej wojny światowej wszystkie wielkie imprezy zostały zawieszone. Po jej zakończeniu postanowiono, że mistrzostwa świata, jako samodzielna impreza, będą się odbywać co cztery lata. Ale igrzyska olimpijskie, od 1956 roku, liczono również jako mistrzostwa globu. Stąd medaliści igrzysk olimpijskich otrzymywali również medale mistrzostw świata. Ten stan rzeczy utrzymywał się w latach 1956–1980. Pierwsze po wojnie mistrzostwa świata odbyły się w roku 1950 i aż do roku 1982 przeprowadzane były w odstępach czteroletnich. Potem (na wiosnę 1983 roku) władze sportu narciarskiego podjęły decyzję o rozdzieleniu mistrzostw świata od igrzysk olimpijskich i rozgrywaniu światowego czempionatu co dwa lata. Aby tak się stało, kolejne mistrzostwa globu musiały odbyć się w 1985 roku, czyli trzy lata po wcześniejszych. I tak, zgodnie z ustaleniami, następne rozegrano w roku 1987, kolejne 1989 itd.

Biegacze jako pierwsi narciarze-klasycy rozpoczęli rywalizację w Pucharze Świata – od sezonu 1973/1974. Aż do 1984 roku włącznie (igrzyska olimpijskie w Sarajewie) biegano tylko techniką klasyczną (równoległe prowadzenie nart po zaznaczonym śladzie, wyjątek stanowiło pokonywanie wyżyn, tzw. podejścia – w tym przypadku było i jest dozwolone stosowanie tzw. choinki, polegającej na podejściu pod górę rozstawiając dzioby nart).

Później wprowadzono też styl dowolny (przypominający jazdę na łyżwach), w którym narciarze nie mają już zaznaczonej ścieżki. Styl ten wziął się z zademonstrowanego w latach siedemdziesiątych „kroku Sittonena", czyli techniki, jaką obrał sobie fiński policjant Pauli Sittonen, który prowadził jedną nartę zaznaczonym śladem, by drugą odpychać się stylem łyżwowym. Od czasu do czasu zmieniał nogę odpychającą i w ten sposób narodziła się technika dowolna. Obliczono, że techniką dowolną pokonuje się dany dystans w czasie przeciętnie o dziesięć procent krótszym niż techniką klasyczną.

Po raz pierwszy krokiem łyżwowym zawodnicy biegali na mistrzostwach świata w Seefeld w 1985 roku, jednak zarządzenie Międzynarodowej Federacji Narciarskiej było takie, że biegacze mogli używać techniki dowolnej tylko na ostatnich dwustu metrach każdego biegu. Obecnie na zawodach rangi mistrzowskiej część biegów rozgrywa się techniką klasyczną a część dowolną. W biegu rozstawnym (sztafetowym) w każdej drużynie dwóch zawodników biegnie stylem klasycznym, a dwóch stylem dowolnym.

 

Komentarze

Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.

Brak komentarzy.