Stanisław Marusarz

A A A
Imię i Nazwisko: Stanisław Marusarz
Data urodzenia: 18 czerwca 1913
Miejsce urodzenia: Zakopane
Data śmierci: 29 października 1993
Miejsce śmierci: Zakopane
Profesja: narciarz/działacz
Dyscyplina sportowa: narciarstwo

Przebieg kariery zawodniczej:
  • "Dziadek", "Stani", polski "król nart"
  • najwszechstronniejszy narciarz okresu międzywojennego
  • reprezentował barwy klubowe: SNPTT Zakopane (1929-1951), WKS Zakopane (1952-1957) 
  • Mistrz Polski w skokach (1932, 1933, 1936, 1937, 1946, 1948, 1949, 1951, 1952 )
  • Wicemistrz Polski w skokach (1931)
  • Mistrzostwa Polski w skokach (1955) – zajmuje 3. miejsce
  • Mistrz Polski w kombinacji klasycznej (1932, 1935, 1936, 1946)
  • Mistrz Polski w kombinacji alpejskiej (1933)
  • Mistrz Polski w zjeździe (1931, 1933, 1936, 1939)
  • Mistrz Polski w sztafecie 5x10 km (1931, 1932, 1933) oraz w sztafecie 4 razy 10 km (1936)
  • Międzynarodowy Mistrz w skokach Jugosławii (1933), Niemiec (1933), Czechosłowacji (1934, 1946)
  • Międzynarodowy Mistrz Anglii w zjeździe (1935)
  • Międzynarodowy Mistrz Anglii w biegu narciarskim (1937)
  • zdobył Puchar Tatr w skokach (1949)
  • zwyciężył w Memoriale Bronisława Czecha i Heleny Marusarzówny (1952)
  • 4-krotny rekordzista Polski w długości skoku 74 m (1931), 87,5 m (1935), 93 m (1935), 97 m (1935)
  • Mistrzostwa Świata w narciarstwie klasycznym, Innsbruck (1933) – w skokach, zajmuje 76. miejsce, w kombinacji norweskiej – zajmuje 6. miejsce, w sztafecie – zajmuje 7. miejsce, w biegu na 18 km – zajmuje 32. miejsce, Sollefteå (1934) – w skokach, zajmuje 21. miejsce, w kombinacji norweskiej – zajmuje 7. miejsce, w sztafecie – zajmuje 5. miejsce, w biegu na 18 km – zajmuje 63. miejsce, Wysokie Tatry (1935) – w skokach, zajmuje 4. miejsce, w kombinacji norweskiej – zajmuje 11. miejsce, w sztafecie – zajmuje 7. miejsce, w biegu na 18 km – zajmuje 92. miejsce, Chamonix (1937) – w skokach, zajmuje 12. miejsce, Lahti (1938) – w skokach, zajmuje 2. miejsce, w kombinacji norweskiej – zajmuje 25. miejsce, Zakopane (1939) – w skokach, zajmuje 5. miejsce, w kombinacji norweskiej – zajmuje 7. miejsce
  • Mistrzostwa Świata w narciarstwie alpejskim, Innsbruck (1936) – w zjeździe, zajmuje 16. miejsce, w slalomie – zajmuje 22. miejsce, w kombinacji alpejskiej – zajmuje 21. miejsce
  • Igrzyska Olimpijskie, Lake Placid (1932) – w skokach, zajmuje 17. miejsce, w biegu na 18 km – zajmuje 27. miejsce, w kombinacji norweskiej – zajmuje 27. miejsce, Garmisch-Partenkirchen (1936) – w skokach, zajmuje 5. miejsce, w kombinacji norweskiej – zajmuje 7. miejsce, Sankt Moritz (1948) – w skokach, zajmuje 27. miejsce, Oslo (1952) – w skokach, zajmuje 27. miejsce
Działalność jako działacz oraz sukcesy:
  • był wieloletnim kierownikiem zespołu zakopiańskich skoczni, za jego działalności wybudowano Średnią Krokiew oraz całkowicie przebudowaną Dużą Krokiew
Nagrody i wyróżnienia: 
  • chorąży polskiej ekipy podczas IO w St. Moritz (1948) i Oslo (1952)
  • Laureat Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej oraz zwycięzca plebiscytu "Przeglądu Sportowego" na najlepszego sportowca Polski (1938)
  • Zasłużony Mistrz Sportu, 1951
  • Najlepszy narciarz 50-lecia Polskiego Związku Narciarskiego
  • odznaczony Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari
  • odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski – (pośmiertnie, przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego (8 lutego 2010)
  • ponadto otrzymał
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
  • Krzyż Walecznych – dwukrotnie
  • Złoty Krzyż Zasługi
  • Krzyż Armii Krajowej
  • odznaczony Medalem Wojska Polskiego – dwukrotnie
  • Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
  • przyznano mu Honorową Odznaka Żołnierza Komendy Głównej AK

Uwagi: 
  • Brat stryjeczny olimpijczyków Andrzeja i Józefa Marusarzy
  • Skoczni Wielka Krokiew nadano imię Stanisława Marusarza (22 lutego 1989)
  • autor książek: Na skoczniach Polski i świata. Kartki z pamiętnika opracował Zbigniew K. Rogowski (Warszawa 1955) i Skok, który uratował mi życie. Spisał Zbigniew K. Rogowski (Warszawa 1974) 
  • zmarł przemawiając nad grobem swojego przyjaciela i dowódcy z czasów okupacji profesora UJ Wacława Felczaka, szefa kurierów. Następnego dnia w prasie napisano "Kurier odszedł przy grobie kuriera", "Umarł tak jak żył - stojąc"