Notatka z życia: Podwójny mistrz olimpijski z Bytomia

Urodzony 28 sierpnia 1963 roku w Bytomiu judoka po raz pierwszy triumfował w Seulu, prawie dokładnie miesiąc po swoich 25. urodzinach. Były to premierowe igrzyska Legienia, gdyż cztery lata wcześniej Polska zbojkotowała imprezę zorganizowaną w Los Angeles. Co warte podkreślenia, wyczyn debiutanta był historyczny: złoto wywalczone w wadze lekkośredniej 78 kg było bowiem pierwszym olimpijskim krążkiem z najcenniejszego kruszcu w dziejach polskiego judo!

Sukces z Japonii Waldemar Legień powtórzył w 1992 roku w Barcelonie, tym razem triumfując w średniej kategorii wagowej 86 kg. Wyczyn z kolejnych igrzysk też miał swój „smaczek” – bytomianin był w Hiszpanii chorążym polskiej ekipy, ale po medal – i to ze złota – zdążył, zadając tym samym kłam klątwie. Olimpijska skuteczność Legienia okazała się stuprocentowa. W 1996 roku judoka nie poleciał już do Atlanty, więc może pochwalić się zwycięstwami we wszystkich olimpijskich pojedynkach, w których brał udział!

Nieco gorzej Legieniowi szło podczas mistrzostw świata. Wprawdzie z tej imprezy przywiózł trzy medale, ale były to krążki brązowe. Na najniższym stopniu podium stawał w Essen (1987), Belgradzie (1989) i Barcelonie (1991). Choć nie udało mu się to w rywalizacji z judokami z całego świata, Legień w 1990 roku zwyciężył w mistrzostwach Europy. Szczęśliwy okazał się dla niego Frankfurt. Wcześniej – w 1985 i 1986 – bytomianin zdobył, odpowiednio, srebrny i brązowy medal tej imprezy.

W 1988 i 1992 roku, kiedy triumfował w igrzyskach olimpijskich, kibice wybierali go najlepszym polskim sportowcem w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”. Po zakończeniu kariery wyjechał do Francji, gdzie zajął się trenerką. Dziś Waldemar Legień kończy 51 lat.