Sporty zimowe w latach 90. XX wieku cz.1

Władysław Stefanowicz wywalczył w roku 1990 dwa medale w bojerach. W Arsundzie odbywały się mistrzostwa świata oraz mistrzostwa Europy. W mistrzostwach globu zdobył złoty medal, pokonując zawodnika ZSRR – na drugim stopniu podium stanął Vaiko Vooremaa. Brązowy krążek wywalczył jego rodak Rene Kuulmann.

Uczestnicząc w mistrzostwach Europy zdobył tytuł wicemistrzowski. W tych zawodach przegrał z reprezentantem Szwecji. Złoto wywalczył Srren Snackerstrrm, natomiast medal brązowy przypadł Kuulmannowi.

Medaliści – mistrzostwa świata:

1. Władysław Stefanowicz (Polska)

2. Vaiko Vooremaa (ZSRR)

3. Rene Kuulmann (ZSRR)

Medaliści – mistrzostwa Europy:

1. Srren Snackerstrrm (Szwecja)

2. Władysław Stefanowicz (Polska)

3. Rene Kuulmann (ZSRR)

Od momentu, gdy polscy saneczkarze stracili możliwości równej rywalizacji z czołówką światową na torach lodowych, ich wyniki znacznie odbiegały od rezultatów uzyskiwanych przez najlepszych. Na szczęście zaczęło rozwijać się saneczkarstwo na torach naturalnych, w którym Polska należy na początku XXI wieku do czołówki światowej. Jednak już wcześniej, w 1991 roku, nasi zawodnicy w tej dyscyplinie sięgnęli po tytuł mistrzów Europy.

Krzysztof Niewiadomski i Oktawian Samulski zdobyli złoty medal w dwójkach na mistrzostwach Europy w Voels. Nasi reprezentanci pokonali Włochów – Huberta Burgera i Rolanda Niedermaiera oraz dwójkę austriacką – Georga Eberhartera i W*a Maurachera.

Krzysztof Niewiadomski (ur. 5 V 1970 roku w Gryfowie Śląskim) był w latach 1982-1993 partnerem Oktawiana Samulskiego (ur. 9 III 1972 roku w Złotoryi). Obaj zawodnicy reprezentowali klub LZS Kwarc Świeradów Zdrój. Mistrzostwo Europy było największym sukcesem tych saneczkarzy. W mistrzostwach świata dwukrotnie zajmowali siódme miejsce (1990, 1992). Niewiadomski był trzykrotnym mistrzem Europy juniorów (dwa razy w jedynkach i raz w dwójkach w parze z Samulskim).

Medaliści:

1. Krzysztof Niewiadomski i Oktawian Samulski (Polska)

2. Hubert Burger i Roland Niedermaier (Włochy)

3. Georg Eberharter i W* Mauracher (Austria)

Patrząc na nazwiska bojerowców, którzy stanęli na podium mistrzostw Europy w 1992 roku można wysnuć wniosek, że wszystkie trzy medale wywalczyli reprezentanci Polski. Niestety tak nie było, ponieważ impreza w Arsundzie odbywała się w czasie, kiedy Karol Jabłoński (zwycięzca) startował w barwach Niemiec. Tak więc Polska zdobyła medal srebrny i brązowy. Wicemistrzem Europy został Andrzej Dalecki, zaś trzeci był Władysław Stefanowicz.

Medaliści:

1. Karol Jabłoński (Niemcy)

2. Andrzej Dalecki (Polska)

3. Władysław Stefanowicz (Polska)

Złoty medal na mistrzostwach Europy w bojerach zdobył Stanisław Macur. Był to pierwszy w historii tytuł mistrzowski tego znakomitego zawodnika (biorąc pod uwagę zarówno mistrzostwa Europy, jak i mistrzostwa świata). W 1993 roku podczas zawodów w Eskilstundzie Macur pokonał Estończyka Raina Weidera oraz jego rodaka – byłego reprezentanta ZSRR – Mattiego Kuulmanna.

Medaliści:

1. Stanisław Macur (Polska)

2. Rain Weider (Estonia)

3. Matti Kuulmann (Estonia)

Geneva (1993) – Jabłoński walczy znowu dla Polski

Srebrny medal zdobył Karol Jabłoński na mistrzostwach świata w bojerach w 1993 roku w Genevie. Po pięcioletniej przerwie (1987-1992) walczył ponownie dla Polski. Przegrał jedynie z reprezentantem Stanów Zjednoczonych – Jeffem Kentem. Na trzecim miejscu ukończył rywalizację Ron Sherry – również zawodnik z USA.

Medaliści:

1. Jeff Kent (USA)

2. Karol Jabłoński (Polska)

3. Ron Sherry (USA)

W bułgarskiej miejscowości Borovec odbywały się mistrzostwa świata w biathlonie. Bardzo ważne dla naszego biathlonu, gdyż po osiemnastu latach od ostatniego sukcesu medalowego (1975), Polska była reprezentowana na podium. Brązowy krążek wywalczyły w biegu drużynowym: Zofia Kiełpińska (kapitan zespołu), Krystyna Liberda, Anna Stera i Helena Mikołajczyk. Nasze zawodniczki znakomicie rozpoczęły bieg, strzelając bez pudła, i po połowie rywalizacji znajdowały się na prowadzeniu. Świetnie było również po 3/4 biegu, gdyż najmłodsza w drużynie (będąca pierwszy rok w kadrze) Anna Stera także nie popełniła błędu na strzelnicy. Po takim obrocie sprawy bardzo realna stała się szansa na mistrzostwo świata. Niestety nie udało się. Biegnąca na ostatniej zmianie, najbardziej doświadczona, Mikołajczyk zanotowała aż cztery pudła i pozostała walka o jakikolwiek z medali. Udało się go zdobyć, ale walka trwała do samego końca – nasze biathlonistki przegrały dwie sekundy z drugimi na mecie Białorusinkami; o taką samą różnicę czasową pokonały ekipę Norwegii. Tytuł mistrzyń świata wywalczyły Francuzki (na mecie zameldowały się 32 sekundy przed Polkami).

Sukces ten był wielkim pozytywnym zaskoczeniem, gdyż we wcześniejszych zawodach Polki zajmowały bardzo odległe lokaty. Zofia Kiełpińska (ur. 15 V 1960 roku w Zakopanem), Krystyna Liberda (ur. 7 III 1968 roku w miejscowości Niedźwiedź), Anna Stera (ur. 14 XI 1974 roku w Dusznikach) oraz Helena Mikołajczyk (ur. 22 V 1968 roku w Mszanie Dolnej) również i po tym, wspaniałym, osiągnięciu nie zdobyły ani jednego medalu z mistrzostw świata lub igrzysk olimpijskich.

Medaliści:

1. Francja

2. Białoruś

3. Polska

Po raz drugi w światowym czempionacie Karol Jabłoński zajął drugą pozycję. Tym razem przegrał z zawodnikiem niemieckim Andreasem Bockiem. Na trzecim stopniu podium mistrzostw w 1994 roku stanął Bernd Zeiger z Niemiec. Zawody odbywały się po raz kolejny w Polsce, ale po raz pierwszy w historii na tym terenie.

Medaliści:

1. Andreas Bock (Niemcy)

2. Karol Jabłoński (Polska)

3. Bernd Zeiger (Niemcy)

Na bojerowych mistrzostwach świata w 1995 roku Karol Jabłoński wywalczył trzeci w karierze – a pierwszy dla Polski – złoty medal z mistrzowskiej imprezy. Wicemistrzem świata został Piotr Burczyński, doświadczona gwiazda naszych bojerów. Brązowy medal zdobył Michael O’ Brien.

Medaliści:

1. Karol Jabłoński (Polska)

2. Piotr Burczyński (Polska)

3. Michael O’ Brien (USA)

To było jedno z najbardziej niezwykłych wydarzeń w historii polskich sportów zimowych. W lutym 1995 roku we włoskiej Anterselvie dwudziestojednoletni biathlonista Tomasz Sikora zdobył niespodziewanie złoty medal mistrzostw świata. W biegu długim (20 kilometrów) wystąpił znakomicie, strzelając bezbłędnie. W trakcie biegu potwierdził, że ma silne nerwy, gdyż na jednym ze strzelań wypadły mu pociski. Zawodnik pozbierał je szybko i następnie umieścił wszystkie naboje we właściwych traczach. Sikora pokonał Norwega Jona Age Tylduma oraz Olega Ryżenkowa – reprezentanta Białorusi. Polski biathlonista na tych samych zawodach w innych konkurencjach nawet nie zbliżył się do podium. Ale w biegu na długim dystansie dokonał historycznego wyczynu. Wywalczył mistrzostwo świata, czego przed nim nie udało się dokonać żadnemu z naszych zawodników w biathlonie. Trenerem kadry był wówczas Aleksander Wierietielny.

Oto komentarz Wojciecha Szatkowskiego dotyczący tamtych wydarzeń: Polski zawodnik po bezbłędnym strzelaniu i dobrym biegu został mistrzem świata na tym dystansie. W dużym stopniu jego sukces jest też zasługą świetnych trenerów: Aleksandra Wierietielnego i Aleksandra Priwałowa. Dobre przygotowanie biegowe (pod względem technicznym), kondycyjne (trening wysokogórski na „przewyższeniu” w Alpach) oraz długi cykl przygotowań do tej najważniejszej imprezy, dały spodziewane wyniki.

Tomasz Sikora urodził się 21 XII 1973 roku w Wodzisławiu Śląskim. Reprezentant Dynamitu Chorzów. Do 2005 roku zdobył w mistrzostwach świata seniorów trzy medale: złoty, srebrny i brązowy. Ten ostatni – w biegu drużynowym (1997). Wcześniej wywalczył jako junior tytuł wicemistrza świata w 1993 roku. Nie wiodło mu się w startach na zimowych igrzyskach olimpijskich w Lillehammer (gdzie był chorążym reprezentacji Polski), Nagano i Salt Lake City. Do przyzwoitych należy zaliczyć jedynie udział w zawodach w japońskim Nagano, gdzie – wraz z partnerami z reprezentacji – zajął punktowane piąte miejsce. W latach 1998-2002 przeżywał, analizując starty w kontekście całych sezonów, wyraźny kryzys. Przełom nastąpił w sezonie 2002/2003, a powrót do prawdziwej, wielkiej formy nastąpił w kolejnym sezonie, gdy zdobył tytuł wicemistrza świata oraz, po dziewięciu latach przerwy, stawał na podium Pucharu Świata. Jest żonaty (od 1997 roku; Danuta Morawiec), ma córkę. Mieszka w Wodzisławiu Śląskim.

Medaliści:

1. Tomasz Sikora (Polska)

2. Jon Age Tyldum (Norwegia)

3. Oleg Ryżenkow (Białoruś)

Zdobyciem srebrnego medalu zakończył udział w mistrzostwach Europy w 1996 roku Karol Jabłoński. Nasz bojerowiec przegrał z Thomasem Karlssonem ze Szwecji. Trzecią lokatę zajął Vaiko Vooremaa.

Medaliści:

1. Thomas Karlsson (Szwecja)

2. Karol Jabłoński (Polska)

3. Vaiko Vooremaa (Estonia)

Karol Jabłoński zdobył złoty medal na mistrzostwach świata w 1995 roku i to osiągnięcie powtórzył także rok później. Na czempionacie w 1996 roku został mistrzem świata, a w pokonanym polu zostawił dwóch reprezentantów Szwecji. Drugi był Thomas Karlsson, a brązowy medal w zawodach wywalczył Stefan Jaerund.

Medaliści:

1. Karol Jabłoński (Polska)

2. Thomas Karlsson (Szwecja)

3. Stefan Jaerund (Szwecja)