Notatka z życia: Terlecki senior

Urodził się 13 listopada 1955 roku w Warszawie. To właśnie w stolicy rozpoczynał karierę, przychodząc na pierwszy trening do tamtejszego Poloneza. Jego przygoda z piłką nabrała jednak rozpędu, kiedy w 1973 roku zmienił klub na stołeczną Gwardię, w barwach której zadebiutował w pierwszej lidze. W milicyjnym zespole spędził dwa lata, w 1975 roku stając się piłkarzem ŁKS-u Łódź. To właśnie z tego klubu trafił do reprezentacji, w której w latach 1976-1980 rozegrał 29 spotkań. Miał duże szanse na wyjazd do Argentyny na mistrzostwa świata w 1978 roku, ale z powodu kontuzji turniej obejrzał w telewizji. Jego reprezentacyjną karierę zakończyła „afera na Okęciu”, po której został zawieszony i nie wrócił już do kadry narodowej.

Z powodu wydarzeń mających miejsce pod koniec 1980 roku, opuścił także kraj, wyjeżdżając do Stanów Zjednoczonych. Grał tam w wielu klubach, m.in. San Jose Earthquakes, New York Cosmos czy Pittsburgh Spirit u boku takich gwiazd jak Pele i Franz Beckenbauer. Do Polski powrócił w 1986 roku, by ponownie reprezentować barwy ŁKS-u. Później grał jeszcze w Legii Warszawa, St. Louis Storm, znów w łódzkim klubie, by zakończyć karierę w 1992 roku w Polonii Warszawa. 

Po zawieszeniu butów na kołku próbował swoich sił w polityce, ale nie dostał się ani do Sejmu, ani do sejmiku wojewódzkiego. W 2006 roku wydał autobiografię „Pele, Boniek i ja” pisaną wspólnie z dziennikarzem „Przeglądu Sportowego” – Rafałem Nahornym. Mimo że podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych zarobił kilkaset tysięcy dolarów, dziś ledwo wiąże koniec z końcem. Kilka miesięcy temu „Super Express” opublikował cykl artykułów poświęconych problemom rodziny Terleckich.