Liga po wojnie

W roku 1946 wznowiono rozgrywki o mistrzostwo Polski. Rozegrano je systemem mieszanym pucharowo-ligowym. W sumie do ostatecznej rywalizacji stanęło osiemnaście zespołów – mistrzowie poszczególnych regionów. Do fazy finałowej awansowały cztery drużyny AKS Chorzów, Polonia Warszawa, Łódzki KS oraz Warta Poznań. Mecze finałowe rozegrano systemem „ligowym” (każdy z każdym, z rewanżami). Najlepsza okazała się stołeczna Polonia, która okrzyknięta została „klubem ze spalonego miasta”.

W kolejnym roku zespoły walczące o tytuł Mistrza Polski podzielono na trzy grupy. Najlepsze z nich awansowały do fazy finałowej. Rozgrywki oprócz mistrza miały też wyłonić drużyny do rozgrywek ligowych. Mistrzem Polski w 1947 roku została Warta Poznań, która wyprzedziła Wisłę Kraków i AKS Chorzów.

Ostatecznie w 1948 roku wystartowały pierwsze po wojnie ligowe rozgrywki o mistrzostwo polski w piłce nożnej. O mistrzostwie musiał zadecydować dodatkowy mecz, bowiem na mecie rozgrywek dwa krakowskie zespoły – Wisła i Cracovia miały po 38 punktów. W decydującym spotkaniu lepsze okazały się „Pasy”, które wygrały 3:1. Pierwszymi spadkowiczami zostały Tarnovia Tarnów, Garbarnia Kraków, Rymer Niedobczyce oraz Widzew Łódź.