Łyżwiarstwo figurowe jest dyscypliną olimpijską, choć jego początki były dość prymitywne.

Dawniej ślizganie się po zamarzniętych kałużach i stawach wielu przynosiło dużo radości, dopiero w drugiej połowie XIX wieku elita większych miast, zaczęła traktować to jako możliwość uprawiania sportu przy pomocy dość prymitywnych sprzętów. Pierwsze ośrodki łyżwiarstwa figurowego powstały w drugiej połowie XIX wieku w będących pod zaborem austriackim Lwowie i w Krakowie. W 1885 roku w warszawskim ogrodzie Łazienkowskim została otworzona pierwsza publiczna ślizgawka w mieście. Pierwsza Polska organizacja Łyżwiarska powstała we Lwowie w 1869 roku.

Powojenną sławą polskiego łyżwiarstwa była Anna Bursche-Lindnerowa, mistrzyni Polski w jeździe figurowej na lodzie. Razem z Leonem Osadnikiem była dwukrotną mistrzynią Polski w parach sportowych, również dwukrotnie z tym samym partnerem zdobyła Mistrzostwo Polski w konkurencji par tanecznych.

W 1957 roku powstał Polski Związek Łyżwiarstwa Figurowego. Inną znakomitą solistką w późniejszych latach była Anna Rechnio. Zdobyła 5. miejsce na Mistrzostwach Świata w 1998 oraz 6. w 1999. Dwukrotnie wystąpiła na igrzyskach olimpijskich. W 1994 w Lillehammer zajęła 10 miejsce, a w 1998 w Nagano - 19. Była trzykrotną mistrzynią Polski (1994, 1997, 1998) i 6-krotną wicemistrzynią.