Notatka z życia: Niespełniony kolarski talent

Mimo że ma na swoim koncie olimpijski medal i tytuł mistrza świata, to przez wielu uważany jest za niespełniony talent polskiego kolarstwa torowego. Benedykt Kocot wykazywał się na torze niesamowitą szybkością, ale indywidualnie bardzo ciężko było mu osiągać wielkie sukcesy.

Urodził się 11 kwietnia 1954 r. w Chrząstowicach, niedaleko Opola. Choć przygodę z dwoma kółkami rozpoczął już w 1968 r., to przełomowy okazał się rok 1971. To właśnie wtedy Kocot startował w Spartakiadzie Młodzieży, której stał się rewelacją. Zaledwie po roku został zawodnikiem LZS Opole, wywalczył tytuł mistrza Polski w sprincie i wicemistrzostwo ze startu zatrzymanego na dystansie 1 km. Te sukcesy pozwoliły mu zacząć poważnie myśleć o starcie w igrzyskach. Został włączony do olimpijskiej ekipy i w Monachium wystartował w dwóch konkurencjach – biegu na 1 km ze startu lotnego i w tandemie. Druga z tych konkurencji była rozgrywana w 1972 r. po raz ostatni, ale właśnie ona przyniosła Kocotowi medal. Dzięki świetnej postawie polski duet Kocot-Bek wywalczył brązowy medal, co było wówczas sporą niespodzianką. Gorzej opolski kolarz spisał się w indywidualnym starcie, gdzie odpadł w repasażach.

Na tym samym etapie zakończył wyścig cztery lata później w Montrealu i na kolejnych igrzyskach w Moskwie. Nie wiodło mu się też w indywidualnych startach w mistrzostwach świata, gdzie nigdy nie zbliżył się nawet do podium. Inaczej było w wyścigach tandemowych. W 1974 r. wspólnie z Andrzejem Bekiem wywalczył brąz mistrzostw globu, a w kolejnych dwóch turniejach o prymat na świecie okazywał się wraz z nowym partnerem (Janusz Kotliński) bezkonkurencyjny. Niestety, pierwszy tytuł został im odebrany za niestawienie się Kocota do kontroli antydopingowej, o której zapomniał. W 1976 r. w Monteroni di Lecce wszystko poszło już zgodnie z planem i Polacy mogli poczuć się prawowitymi mistrzami świata.

Benedykt Kocot sukcesy odnosił też w kraju. W mistrzostwach Polski startował w sprincie i na 1 km ze startu zatrzymanego. Łącznie w tych konkurencjach wywalczył 10 medali – 5 złotych, 3 srebrne i 2 brązowe. Karierę zakończył w 1980 r. w LZS Ziemia Opolska, którego później był trenerem. Dziś opolski kolarz obchodzi swoje 59. urodziny.

Artykuł na podstawie:

B. Tuszyński, „Polscy olimpijczycy XX wieku", Wydawnictwo Europa, Warszawa 2004.

Data: 2013-04-11 godz. 06:02
Pobrano ze strony: www.sportowahistoria.pl