Decyzja o budowie Stadionu Śląskiego, który miał być bazą dla największego w Polsce kompleksu kulturalno-sportowo-szkoleniowego zapadła na przełomie 1951 i 1952 roku.

Usytuowanie Ośrodka na terenie tworzonego wówczas największego parku miejskiego w Europie - Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie - było jednym z najważniejszych założeń jego funkcjonalności, czyli dostępności dla mieszkańców regionu. Autorem projektu Stadionu był Julian Stefan Brzuchowski. Obiekt został ukończony latem 1956 roku. Jego oficjalna inauguracja miała miejsce 22 lipca 1956 roku - podczas przegranego 0:2 - towarzyskiego spotkania piłkarskiego Polska - NRD.

Początkowo trybuny stadionu mogły pomieścić 80 000 widzów, jednak z miejscami stojącymi pojemność obiektu sięgała 100 000.

Już od pierwszych organizowanych imprez artystycznych, kulturalnych i sportowych, obiekt stał się miejscem najważniejszych wydarzeń nie tylko w skali regionu, ale także całego kraju. Przez całą drugą połowę lat pięćdziesiątych oraz lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte Stadion był jednym z najważniejszych miejsc w regionie do organizacji wydarzeń rekreacyjnych dla dzieci i młodzieży w postaci spartakiad i świąt kultury fizycznej.

Przykładami takich imprez są: Ogólnopolska Spartakiada Lekkoatletyczna w 1967 roku, Czwórbój Przyjaźni o Puchar Światowej Federacji Młodzieży Demokratycznej w 1968 roku, Święta Kultury Fizycznej w latach 1962 - 1971. Tradycją stały się coroczne imprezy artystyczne i kulturalne oraz uroczystości państwowe i rocznicowe - Karnawały Lipcowe w latach 1970 - 1980, Święta Trybuny Robotniczej od 1966 roku - gromadzące tłumy widzów.