69. minuta meczu Polska – ZSRR na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium. Polacy przegrywają z reprezentacją wschodnich sąsiadów 0:1 w spotkaniu o olimpijski finał. Kazimierz Górski decyduje się na przeprowadzenie zmiany, więc przywołuje z ławki Andrzeja Jarosika. Piłkarz jednak się waha, więc selekcjoner szybko zmienia decyzję i wpuszcza na boisko Zygfryda Szołtysika. „Mały" pojawia się na murawie i przesądza o zwycięstwie Polski.

Właśnie w ten sposób Zygfryd Szołtysik przeszedł do legendy polskiego futbolu. Napastnik Górnika Zabrze w meczu z ZSRR w 87. minucie pokonał Jewgenija Rudakowa i ustalił wynik spotkania na 2:1. Wcześniej wyrównującą bramkę z rzutu karnego zdobył Kazimierz Deyna. To spotkanie było kluczowe w drodze polskiej reprezentacji po złoty medal olimpijski. Choć przed Polakami i zawodnikami radzieckimi był jeszcze jeden mecz decydujący o awansie do finału, to rywalizacja ze wschodnim sąsiadem właściwie przesądzała kwestię kolejności w turnieju. Trudno było przypuszczać, że Rosjanie ulegną Danii, a polscy piłkarze stracą punkty z Marokiem, więc 2 „oczka" wywalczone w meczu z ZSRR okazały się kluczowe. Ostatecznie, zgodnie z przewidywaniami, obie reprezentacje zwyciężyły w ostatnich meczach, ale to Polska była w grupie na miejscu pierwszym. Polacy awansowali więc do finału, w którym po bramkach Deyny pokonali jedenastkę Węgier 2:1. W decydującym spotkaniu 90 minut rozegrał Szołtysik i był to jego jedyny pełny mecz w olimpijskim turnieju. Wywalczone w tym turnieju złoto okazało się pięknym zwieńczeniem reprezentacyjnej kariery „Małego". Piłkarz z Zabrza zagrał w narodowych barwach jeszcze jeden raz, nieco ponad miesiąc po olimpijskim finale w towarzyskim spotkaniu z Czechosłowacją. Licznik jego oficjalnych występów w reprezentacji zatrzymał się na 46 meczach i 10 bramkach.

Zanim jednak Szołtysik trafił do kadry, musiał pokazać się w polskiej lidze. Przyszły piłkarz urodził się w samym środku wojennej zawieruchy, dokładnie 24 października 1942 r. w Suchej Górze, dzisiejszej dzielnicy Bytomia. Piłkarską karierę rozpoczął w 1956 r. w Zrywie Chorzów, gdzie występował do 1962 r., kiedy to trafił do zabrzańskiego Górnika. W pierwszym sezonie w nowym klubie Szołtysikowi nie udało się wprawdzie przyczynić do obrony tytułu mistrzowskiego, ale przez ponad 16 lat w barwach drużyny z Zabrza, napastnik aż siedmiokrotnie mógł cieszyć się z tytułu najlepszego zespołu w kraju. Do tego dorobku dołożył sześć Pucharów Polski, a także występy w europejskich pucharach, z finałem Pucharu Zdobywców Pucharów na czele. Łącznie w barwach Górnika Zygfryd Szołtysik rozegrał ponad 500 spotkań, w tym 395 meczów w lidze, w których zdobył 91 bramek.

„Mały" lub „Zyga", bo właśnie takich przydomków doczekał się Szołtysik podczas piłkarskiej kariery, ma na koncie także zagraniczne epizody. W sezonie 1974/1975 występował w drugoligowym ówcześnie zespole francuskim AFC Valenciennes. W 25. meczach zdobył tam 2 gole i wrócił do Górnika Zabrze. Po zakończeniu gry w śląskiej drużynie przeniósł się do kanadyjskiego Falcons Toronto, a następnie przez 7 lat reprezentował barwy Concordii Knurów. Karierę kończył w niższych ligach w Niemczech, w drużynach Eintracht Hamm i SVA Bockum Hövel. Dziś Zygfryd Szołtysik świętuje 71. urodziny.

Bibliografia:

1. A. Gowarzewski, B. L. Szmel, J. Waloszek, „Górnik Zabrze. 60 lat prawdziwej historii (1948-2008)", Wydawnictwo GiA, Katowice 2009.

2. A. Gowarzewski, S. Szczepłek, „Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski (3) 1971-1980", Wydawnictwo GiA, Katowice 1996.

3. K. Górski, „Piłka jest okrągła", Wydawnictwo Expol, Włocławek 2004.

4. W. Łastowiecki, „Piłkarscy gastarbeiterzy (2)", Wyd. Witold Łastowiecki, [b.m.] 2007.