Na przełomie lat 60. i 70. należał do czołówki polskich sprinterów. Trzykrotnie brał udział w igrzyskach olimpijskich, ale tylko raz udało mu się dostać do ścisłego finału. Może za to pochwalić się medalami mistrzostw Europy we wszystkich trzech kolorach. Zenon Nowosz, bo o nim mowa, kończy dziś 70 lat.

Urodził się 6 lutego 1944 roku w Warszawie. W wieku dwudziestu jeden lat rozpoczął naukę w Wojskowej Akademii Technicznej. Będąc na pierwszym roku studiów, dołączył do grona lekkoatletów warszawskiej Legii. Z tym klubem związany był przez całą swoją karierę, która trwała trzynaście lat (1965-1978).

Pierwszy wielki sukces Nowosza to rok 1966 i premierowy tytuł mistrza Polski w sztafecie 4x100 m. Ten wyczyn sprinter powtarzał przez pięć kolejnych lat, a w swoim dorobku ma łącznie 8 sztafetowych tytułów mistrza kraju (wygrywał jeszcze w latach 1977 i 1978). Na pierwszy indywidualny sukces biegacz Legii musiał poczekać do roku 1969, kiedy triumfował w biegu na 100 m. Najbardziej udany dla Nowosza był rok późniejszy, w którym zdobył w mistrzostwach Polski wszystko, co było do zdobycia – wygrał biegi na 100 i 200 m oraz wspólnie z kolegami okazał się najlepszy w sztafecie. Zwycięstwo na dłuższym sprinterskim dystansie było jego jedynym triumfem w tej konkurencji. Indywidualne tytuły mistrza kraju na dystansie 100 m Nowosz zdobywał jeszcze trzykrotnie (1970, 1972 i 1973), więc łącznie ma dziś na swoim koncie 13 triumfów w mistrzostwach Polski.

Oprócz zwycięstw, sprinter ze stolicy dziewięciokrotnie ustanawiał rekord Polski, w większości w sztafecie, ale dwukrotnie także w biegu na 100 m. W 1972 roku w Monachium uzyskał 10,36 s., a trzy lata później w Meksyku pobiegł w czasie 10,1 według pomiaru ręcznego. Jest to jego rekord życiowy, choć ten mierzony elektronicznie udało mu się poprawić w 1975 roku w Warszawie (10,35 s.). Na dystansie dwukrotnie dłuższym rekordy życiowe Nowosza wynoszą 20,8 s. (Zurych, 1970) i 20,88 s. (Dortmund, 1976).

Sprinter Legii, poza wieloma krajowymi sukcesami, może pochwalić się również osiągnięciami na arenie międzynarodowej. W swoim dorobku ma trzy medale mistrzostw Europy. W 1969 roku w Atenach zdobył brąz w biegu na 200 m, dwa lata później w Helsinkach srebro w sztafecie, a złoto udało mu się wywalczyć w tej samej konkurencji w 1978 roku w Pradze, gdzie jego kolegą w drużynie był m.in. Marian Woronin, do dziś rekordzista Polski w sprincie. Oprócz medali wywalczonych na stadionie, Nowosz ma w dorobku trzy krążki, które zdobył w halowych mistrzostwach Europy. W 1969 roku w Belgradzie zwyciężył na dystansie 50 m, rok później w Wiedniu był drugi (dystans wydłużono do 60 m), ale w 1973 roku w Rotterdamie ponownie sięgnął po złoto.

Niestety, mimo sukcesów w Europie, Zenonowi Nowoszowi nie udało się poczuć smaku olimpijskiego triumfu. W igrzyskach brał udział trzy razy. W Meksyku w 1968 roku nie dotarł do finału biegu na 100 m, ale za to wraz z kolegami zajął 8. miejsce w rywalizacji sztafet. Cztery lata później w Monachium Polacy poprawili się o dwie pozycje, a zawodnik Legii Warszawa dotarł do finału sprintu i skończył rywalizację na 7. pozycji. Najgorzej poszło mu w Montrealu. W 1976 roku wystartował tylko w biegu na 200 m, ale z marzeniami o sukcesie musiał pożegnać się już w ćwierćfinale. Dwa lata po australijskich igrzyskach, w wieku 34 lat, Zenon Nowosz zakończył karierę.