19 czerwca 1928 roku w Międzychodzie w Wielkopolsce urodziła się Teresa Remiszewska- Damsz polska żeglarka, prekursorka samotnego kobiecego żeglarstwa w Polsce.

Wychowała się w Gdyni, gdzie stawiała pierwsze żeglarskie kroki. Studiowała psychologię na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie i to właśnie tam mieszkała przez kilkanaście lat. Do żeglarstwa powróciła pod koniec 1956 roku, zaczęła zdobywać kolejne stopnie. Była działaczem żeglarskim, instruktorem młodzieży, związana była również z żeglarstwem harcerskim. W 1965 roku wróciła do Gdyni, gdzie podjęła pracę w stoczni. Jako pierwsza Polka i jedna z kilku pierwszych kobiet na świecie odbyła w 1970 roku samotny rejs po Bałtyku. Po tym wydarzeniu została okrzyknięta Pierwszą Damą Bałtyku i wyróżniona nagrodą „Rejs Roku". Dwa lata później wzięła udział w transatlantyckich regatach samotnych żeglarzy. Rejs na jachcie „Komandor" trwał 57 dni. Większość trasy Remiszewska pokonała z pękniętym głównym masztem, za co zyskała uznanie Anglików i nagrodę za „Najlepszą pracę żeglarską", gdyż spowodowało to, że rejs był bardziej o przetrwanie niż o zwycięstwo. Rejs ten opisała w książce „Z goryczy soli moja radość". Pracowała w redakcji „Żagle i jachting motorowy". Należała do NSZZ „Solidarność", pracowała w komisji ochrony środowiska przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ „Solidarność". W grudniu 1982 roku została aresztowana za działalność niezależną podczas stanu wojennego, ostatecznie postępowanie przeciwko niej zostało umorzone w 1983 roku. Pod pseudonimem Urszula Karpińska przetłumaczyła wydaną w podziemiu pracę Normana Davisa „Biały orzeł, czerwona gwiazda".

Zmarła 2 marca 2002 roku.