Malezja to kraj sportu. Sportowa historia jest bardzo bogata, dlatego też w sierpniu 1957 roku ogłoszono niepodległość ze względów sportowych. Wszystko zaczęło się w epoce kolonialnej, kiedy to Brytyjczycy wprowadzali sport w XIX wieku.

Początkowo wszystko było zarządzane przez kluby i stowarzyszenia sportowe, prowadzone przez miłośników. Kluby zostały utworzone do zarządzania szkoleniami, natomiast rywalizacja sportowa odbywała się pomiędzy klubami i wsiami. Przed uzyskaniem niepodległości Malezja nie miała środków do rozwoju sportu, który był krzepiony przez lokalne i misyjne szkoły. Reszta była finansowana przez wspólnoty, kibiców czy samych zawodników. Jednym z przykładów są ciężarowcy, którzy chcąc wziąć udział w Igrzyskach Imperium Brytyjskiego (1950), musieli sami sfinansować wyjazd do Auckland. Pomimo krytyki z braku inwestycji w rozwój sportu, Malezja była kierowana przez liderów, którzy mieli wielką pasję do aktywności fizycznej. Przykładem takiej osoby jest premier Tunku Abdul Rahman, który był prezesem Związku Piłki Nożnej w Malezji, a później został szefem Azjatyckiej Konfederacji Piłkarskiej. Sportowcy z Malezji udowodnili, że mimo różnic etnicznych i różnorodności kulturowej można osiągać sukcesy. Malezyjczycy mają osiągnięcia nie tylko w piłce nożnej, ale również w badmintonie, hokeju czy lekkiej atletyce. Dobre wyniki sportowe sprawiły, że w 1972 roku założono Ministerstwo Kultury, Młodzieży i Sportu w celu realizacji polityki zarządzania sportem młodych osób. Niestety w ostatnich latach zmniejsza się popularność uprawiania sportu, co związane jest ze stylem życia mieszkańców Malezji.