Ranking środkowych obrońców

Urodzony: 6 czerwca 1954 w Lublinie

Zawodnik klubów: Motor Lublin, Gwardia Warszawa, Śląsk Wrocław, Widzew Łódź, Hellas Werona, US Cremonese i klubach amerykańskich.

W reprezentacji: 91 występów w których strzelił 2 gole

Największe sukcesy: Trzykrotny mistrz Polski (w 1977 ze Śląskiem, w 1981 i 1982 z Widzewem), czterokrotnie uczestniczył w Mistrzostwach Świata: 1974 – 3. miejsce, 1978 miejsca 5-8., 1982 – 3. miejsce i 1986). Olimpijczyk z  Montrealu 1976, gdzie zdobył wraz z reprezentacja wicemistrzostwo.

Obecnie: trener reprezentacji młodzieżowych

Chyba powyższa metryczka mówi wszystko. Pozycja nr 1 wśród środkowych polskich obrońców jest niepodważalna. Żmuda wdarł się do kadry na mundial w roku 1974 i niemal automatycznie stał się podstawowym zawodnikiem. Za swą grę podczas mistrzostw został nagrodzony tytułem najlepszego młodego zawodnika Mundialu. Do Władysława Żmudy należy również rekord występów wśród polskich piłkarzy uczestniczących w mistrzostwach świata – 21 gier.

Urodzony: ur. 18 lipca 1949 w Zabrzu-Mikulczycach

Zawodnik klubów: MGKS Mikulczyce (późniejsza Sparta Mikulczyce Zabrze). Od 1967 grał w Górniku Zabrze,  FC Sankt Gallen

W reprezentacji: 55 występy, 6 goli

Największe sukcesy: Z Górnikiem Zabrze zdobywał mistrzostwo Polski 1971 i 1972 oraz pięć Pucharów Polski (1968-1972), uczestniczył w finale Pucharu Zdobywców Pucharów 1970. Z reprezentacją polski zdobywał medale olimpijskie w 1972 i 1976 roku. Uczestniczył w mistrzostwach świata w RFN i Argentynie 

Obecnie: mieszka w Szwajcarii gdzie pracuje i zajmuje się pracą trenerską

Nadawane przez kibiców i ekspertów przydomki świadczą z kim mieli do czynienia napastnicy. „Biała góra”, „Budka telefoniczna”, „Długi”. Wraz z Bulzackim, a następnie Żmudą tworzyli jeden z najlepszych duetów środkowych obrońców świata. Gdy trener Gmoch nie wystawił go w meczu z Argentyną w roku 1978, wielu uznało to za przyczynę porażki. Potężną posturą wzbudzającego respekt rywali. Potrafił również oddać potężny strzał z daleka.

Urodzony: 4 marca 1953 w Pabianicach

Zawodnik klubów: Włókniarza Pabianice, Widzew Łódź, Legia Warszawa,  AJ Auxerre

W reprezentacji: 53 występy, 1 gol

Największe sukcesy: uczestnik Mistrzostw Świata w roku 1982 (3 miejsce), wicemistrzostwo Polski (1977) z Widzewem Łódź, Puchar Polski (1980, 1981) z Legią Warszawa

Obecnie: trener
W sezonie 1995/1996 doprowadził Legię do 1/4 finału Ligi Mistrzów, W latach 2002 – 2006 selekcjoner reprezentacji Polski z którą awansował do mistrzostw świata w 2006 roku. Janas okazał się godnym następcą Jerzego Gorgonia. To w dużej mierze dzięki jego postawie reprezentacja odniosła sukces w Hiszpanii. Grając we Francji w sezonie 1985-86 został uznany najlepszym piłkarzem zagranicznym francuskiej ekstraklasy. Mimo dobrej formy nie pojechał na mistrzostwa do Meksyku. 

Podpora wielkiego Górnika i reprezentacji w latach 60-tych. To między innymi dzięki jego postawie zabrzanie odnosili sukcesy w kraju i na arenie międzynarodowej. Strzelec jedynej bramki w historii polskiej piłki w finale Pucharu Zdobywców Pucharów w meczu z Manchesterem City. U jego boku zdobywał doświadczenie Jerzy Gorgoń. 

Jeden z lepiej wyszkolonych polskich środkowych obrońców. Podstawowy zawodnik wicemistrzów olimpijskich z Barcelony. W reprezentacji Polski rozegrał 74. mecze, w tym podczas mistrzostw świata w Korei i Japonii. Doceniany w lidze niemieckiej. 

Henryk Martyna  

„Antałek", bo tak nazywano Martynę z racji jego warunków fizycznych należał do najlepszych polskich obrońców okresu międzywojennego i przełomu lat 40–tych i 50–tych. O sile jego strzału krążą do dzisiaj legendy. Podobno wielokrotnie piłka uderzona przez Martynę łamała słupki i poprzeczki. Uczestniczył z reprezentacją w Igrzyskach Olimpijskich w roku 1936. Łącznie w reprezentacji Polski rozegrał 23. spotkania strzelając 4. bramki

Przez 15. lat czołowy polski zawodnik. Wystąpił w 96. spotkaniach reprezentacji. Nie pojechał na igrzyska w roku 1992 chyba bardziej z racji młodego wieku. Czołowy obrońca ligi francuskiej. Jeden z najbardziej utalentowanych zawodników na tej pozycji. 

Ogromną pracą doszedł do sukcesów w klubie i reprezentacji stając się przez wiele lat podstawowym zawodnikiem środka obrony. W 2002 uczestniczył w Mistrzostwach Świata w Japonii i Korei. Z Legią w latach 90-tych odnosił sukcesy w Lidze Mistrzów i w krajowych rozgrywkach.

Zawodnik, któremu po igrzyskach w 1992 roku wróżono wielką karierę w najlepszych europejskich klubach. Rozegrał wiele wspaniałych spotkań w barwach Widzewa w Lidze Mistrzów. Był typem nowoczesnego środkowego obrońcy (libero). Każde jego włączenie się do akcji ofensywnej sprawiało zagrożenie pod bramka przeciwnika. Nie do końca spełnił się w reprezentacji, w której rozegrał 36. spotkań.

Mirosław Bulzacki 

Przed pojawieniem się Żmudy był pewnym punktem reprezentacji. Wystąpił w meczu na Wembley w roku 1973. Uczestniczył w mistrzostwach świata w roku 1974. Jego grę charakteryzował  spokój i opanowanie w kierowaniu linią obrony, a także znakomite wyczucie tempa przeciwnika.