Dokładnie nie wiadomo, gdzie swój początek ma polo, przypuszcza się, że było to w Azji lub na Bliskim Wschodzie.
Przed tym gdy polo stało się oficjalnie sportem, uznawano go za wyjątkowy sposób treningu żołnierzy, dzięki któremu mogli się przygotowywać do bitew. W Persji polo wraz z szermierką, sokolnictwem i łucznictwem było kluczem do przygotowania na wojnę.
W średniowieczu w polo grywano od Konstantynopola aż po Japonię. Artefakty i obrazy nie przedstawiają żołnierzy podczas walki, lecz podczas gry, uderzających w mały, okrągły obiekt.
Pierwszym klubem na świecie był Silchar Kangjai Club, założony w 1859 roku. Polo było pierwotnie niezwykle brutalnym sportem, w którym nie można było dryblować i do którego były używane małe konie.
W ciągu lat 70. XIX wieku oddziały brytyjskie stacjonujące w Indiach szybko zwróciły uwagę na tę dyscyplinę sportową. Osobą, która najbardziej przyczyniła się do rozwoju polo jest porucznik Joseph Sherer - nazywany jest „ojcem współczesnego polo“.
Przed tym jednak w polo zaczęli grać w Anglii za sprawą kapitana Edwarda “Chickena” Hartopa i jego kompanów oficerów z 10. husaru. Edward Hartop był jedną z pierwszych osób, które zaczęły opracowywać zasady nowoczesnego polo. Początkowo grało w jednej drużynie aż ośmiu zawodników, dopiero później zredukowano ich do 4.
W latach 1910-1911 zostały wprowadzone handikapy w celu wyrównania poziomu drużyn. Wzrastające tempo gry oraz ilość przypisanych zadań do każdego gracza, nie pozwalały jednemu zawodnikowi kontrolować piłki. W latach 30. XX wieku strategie piłkarskie wprowadzono do gry w polo i podawanie stało się stylem gry.
Obecnie najlepszymi zawodnikami są Argentyńczycy, za nimi plasują się Amerykanie i Anglicy. Polo stale się rozwija, dzięki czemu nie tylko zawodnicy ale również konie spisują się coraz lepiej.
Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.
Brak komentarzy.