Po wojnie wrotkarstwo reaktywowano głównie w zachodniej części kraju, a przodującym ośrodkiem był Poznań, w którym np. w 1966 było jeszcze 6 wrotkami i działało kilka klubów (ich aktywność wygasła w końcu lat 70-ych). Wrotkarstwo uprawiano też w Inowrocławiu (wrotkarnia oddana w 1961), Toruniu, Bydgoszczy, Jeleniej Górze i Katowicach.

W latach 1962-1966 odbyło się w Poznaniu kilka pokazów międzynarodowych, z udziałem zawodników ówczesnej NRD. Wielkim propagatorem wrotkarstwa figurowego był inż. Sieradzon.

Kolejną próbę odbudowania wrotkarstwa podjął prof. W. Starosta dzięki któremu w 1979 powołano Komisję Wrotkarstwa przy ZG TKKF, opracowano wiele programów i nawiązano kontakt z Federacją Międzynarodową (CERS).

Wspomniane działania niestety nie przyniosły oczekiwanych wyników do końca lat 80ych. Na początku łat 90ych próbę odrodzenia wrotkarstwa i uczynienia zeń sportu zorganizowanego, masowego, rekreacyjnego jak i wyczynowego podjęła grupa działaczy warszawskich z grupą pracowników AWF w Warszawie, Tow. Łyżwiarskim "Stegny", klubem "Syrena" i przy wsparciu PKOL. Zorganizowano szereg imprez wrotkarskich na terenie stolicy, głównie na torze "Stegny", i przygotowano zręby pierwszych struktur organizacyjnych