2013-04-18, 07:38   A A A     Piotr Stokłosa

O ile wszyscy kojarzą Andrzeja Bachledę-Curusia – sportowca, który jako pierwszy narciarz zdobywał medale mistrzostw świata, to niewielu pamięta o jego młodszym bracie. Mimo 4 lat różnicy, Jan był również bardzo utalentowany, chociaż w sporcie osiągnął zdecydowanie mniej.

Urodził się 19 kwietnia 1951 r. w Zakopanem, a narciarstwo alpejskie zaczął trenować 12 lat później. Biorąc pod uwagę rodzinne tradycje i miejsce urodzenia nastąpiło to stosunkowo późno, jednak Jan szybko zaczął nadrabiać zaległości. Podglądając starszego brata stał się jednym z najlepszych narciarzy w Polsce i skutecznie rywalizował wraz z Andrzejem ze sportowcami z całego świata.

Największe sukcesy młodszy brat z rodu Bachledów odnosił w kraju. 18 razy zdobywał tytuł mistrza Polski w różnych konkurencjach, natomiast 6-krotnie plasował się na drugim miejscu. Dwukrotnie uczestniczył w mistrzostwach świata, jednak za każdym razem bez powodzenia. Największym osiągnięciem Jana Bachledy-Curusia był srebrny medal Pucharu Europy wywalczony w 1978 r. i wicemistrzostwo zdobyte w tym samym roku na Uniwersjadzie w Szpindlerowym Młynie. Alpejczyk z Zakopanego 4 razy wygrywał też Spartakiadę Armii Zaprzyjaźnionych, a także zwyciężał w Memoriale Bronisława Czecha i Heleny Marusarzówny.

Do swoich największych sukcesów mógł zaliczyć też olimpijski start w Innsbrucku, gdzie był 11. w slalomie. Właśnie w tej konkurencji plasował się też najwyżej w klasyfikacji Pucharu Świata. Dwukrotnie był 10., natomiast w klasyfikacji generalnej najlepszym rezultatem była 24. pozycja.

Gdyby żył, Jan Bachleda-Curuś obchodziłby jutro 62. urodziny. Niestety, 7 lutego 2009 r. zmarł w swoim rodzinnym Zakopanem.

Artykuł na podstawie:

B. Tuszyński, „Polscy olimpijczycy XX wieku", Wydawnictwo Europa, Warszawa 2004.

Powrót