Postawa Szwajcarii do Igrzysk Olimpijskich odzwierciedla sto lat historii narodowej. Od pierwszej nowoczesnej Olimpiady, 112 lat temu, nie było ogromnych zmian w udziale narodu alpejskiego w Igrzyskach Olimpijskich, początkowo skromny i przywitany z niemal całkowitą obojętnością.
Pierwszy szwajcarski sportowiec konkurujący w Igrzyskach Olimpijskich był urodzony w Neuchâtel, to gimnastyk Louis Zutter. Jego osiągnięcia były prawie niezauważone. W jednej z gazet zrobiono nawet błąd w pisowni jego imienia! Na początku XX wieku, duch olimpijski nadal powoli rozwijał się w Szwajcarii. Wynikało to częściowo z okoliczności - trudne stosunki międzynarodowe czy I wojna światowa. "Sport był postrzegany jako sposób na edukowanie ludzi w zakresie obywatelstwa szwajcarskiego i było to ważniejsze od wyników" - to słowa historyka Marco Marcacciego.
Zdemilitaryzowanie sportu
Według Marco "Wychowanie fizyczne straciło wiele ze swojego charakteru wojskowego w powojennych latach silnego wzrostu gospodarczego, kiedy nie było stopniowej zmiany mentalności". Zmiana postawy była bardziej widoczna w 1960 roku. Choć brakowało tradycji sportowych, dzięki dobremu wyposażeniu i dofinansowaniu - udało się osiągnąć chlubne wyniki. Przykładowo, srebrny medal zdobył Markus Ryffel w 1984 w Los Angeles, Werner Günthör brąz w 1988 roku w Seulu czy złoto - tenisista Marc Rosset w Barcelonie w 1992 roku.
Ruch Olimpijski
Francuski pedagog Baron de Coubertin pedagog (1863-1937) uważany jest za ojca współczesnego ruchu olimpijskiego. Przyjmując angielską zasadę edukacyjną, postrzegał sport jako ważny w wartościach dydaktycznych i w przygotowaniu młodych ludzi do życia w konkurencyjnym świecie. Po klęsce Francji w wojnie francusko-pruskiej (1870), de Coubertin zarzucił francuskiej inteligencji, że zaniedbuje pielęgnowanie tężyzny fizycznej. Z jego inicjatywy został założony Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl) w Paryżu w 1894 roku, a w czasie I wojny światowej przeniesiony do Lozanny.
Igrzyska Olimpijskie
Pierwsze nowoczesne Igrzyska Olimpijskie odbyły się w Atenach w 1896 roku. Wzięło w nich udział 249 zawodników: 168 Greków i 81 innych sportowców z 13 krajów (w tym trzech Szwajcarów). Rywalizowano w dziewięciu dyscyplinach:. lekkiej atletyce, kolarstwie, gimnastyce, zapasach, pływaniu, szermierce, podnoszeniu ciężarów, tenisie i strzelectwie sportowym. Ale tylko pięć z nich było stałym elementem Letnich Igrzysk Olimpijskich od tamtego czasu: lekkoatletyka, kolarstwo, szermierka, pływanie i gimnastyka . W rywalizacji w Atenach w 2004 roku wzięło udział 10625 sportowców z 201 krajów, którzy konkurowali w 28 dyscyplinach. Dotychczas Szwajcaria zdobyła 168 medali na Letnich Igrzyskach Olimpijskich (42 złotych, 68 srebrnych, 58 brązowych) i 117 na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich (37 złotych, 37 srebrnych, 43 brązowych).
Zaangażowanie kobiet
Pomimo sceptycyzmu de Coubertina, który myślał, że kobiety powinny tylko we własnym zakresie uprawiać sport, zaczęły uczestniczyć one w Igrzyskach Olimpijskich od 1900 roku, kiedy to odbyły się w Paryżu. Wtedy 22 zawodniczki (z łącznie 997 uczestnikami) konkurowały w pięciu dyscyplinach: tenisie, żeglarstwie, jeździe konnej, golfie i krokiecie. Odsetek kobiet uczestniczących w zawodach wzrósł z 5% w 1924 roku do 38,2% w 2006 roku. Pierwszą kobietą, która zdobyła medal olimpijski dla Szwajcarii była Helene de Pourtalès (żeglarstwo, 1990).
Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.
Brak komentarzy.
Katarzyna Popek
