W turnieju finałowym, który odbył się we Francji wzięły udział cztery narodowe zespoły. Eliminacje rozgrywane były systemem pucharowym, o awans do imprezy walczyło w sumie siedemnaście ekip. Ostatecznie do Francji pojechały Czechosłowacja (po wyeliminowaniu Irlandii, Danii i Rumunii), Jugosławia (po wyeliminowaniu Bułgarii i Portugalii) oraz ZSRR (po wyeliminowaniu Węgier i Hiszpanii). Wówczas gospodarz turnieju również musiał walczyć w eliminacjach, Francja okazała się lepsza od Grecji oraz Anglii.

Pierwsze spotkanie turnieju odbyło się 6 lipca w Paryżu między Francją a Jugosławią. Gospodarze ulegli 3:4 i musieli zadowolić się grą w meczu o trzecie miejsce. W drugim półfinale rozgrywanym w Marsylii ZSRR zmierzył z Czechosłowacją. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem tych pierwszych 3:0. Tym samym w finale zagrał ZSRR z Jugosławią. Jako pierwsi prowadzenie w meczu objęli piłkarze Jugosławii za sprawą Milana Galicia. Po zmianie stron szybko wyrównał Związek Radziecki, bramkę na 1:1 zdobył Slawa Metreweli. Rozstrzygnięcie meczu nastąpiło dopiero w 113. minucie bramkę na wagę zwycięstwa zdobył Wiktor Poniedielnik. Stało się faktem, że ZSRR zostało pierwszym Mistrzem Europy.

Turniej wyłonił aż pięciu królów strzeleców – François Heutte (Francja), Wiktor Poniedielnik, Walentin Kozmicz Iwanow (obaj ZSRR), Milan Galić, Dražan Jerković (obaj Jugosławia). Wszyscy zdobyli po dwie bramki.