Było kilka dobrze zdefiniowanych wartości, takich jak mantra w Atharwawedzie, która mówiła: „Obowiązek jest w mojej prawej dłoni, zaś owoce zwycięstwa w lewej.”. W kategoriach ideału słowa te mają takie same znaczenie, co przysięga olimpijska: „Na cześć mojego kraju i dla chwały sportu.”. Twórcy idei olimpijskiej mieli w swej uwadze Indie podczas podejmowania różnych decyzji dotyczących dyscyplin. Sięgając do 975 r. p.n.e. można znaleźć fascynujące powiązanie między Indiami a Grecją, dla których wspólne były wyścigi rydwanów i zapasy.

W Indiach „droga ciała” jest definiowana jako jeden ze sposobów do pełnej realizacji. W czasach powstania Rygwedy, Ramajany i Mahabharaty były oczekiwane od ludzi odpowiednie postawy podczas wyścigów rydwanów, strzelania z łuku, jazdy konnej, zapasów, podnoszenia ciężarów, pływania czy polowań. 

Relacja między nauczycielem, a uczniem była integralną częścią indyjskiego sportu od niepamiętnych czasów. Indyjski sport osiągnął szczyt swojej doskonałości, kiedy dużą rolę odgrywał buddyzm. U Tiruvedacharyi można przeczytać o wielu fascynujących dyscyplinach sportowych z tego okresu, takich jak łucznictwo, jazda konno czy wyścigi rydwanów. Zaś u Someshwara o podnoszeniu ciężarów, wędrówkach czy zapasach. 

Jest więcej niż prawdopodobne, że wiele z dzisiejszych dyscyplin olimpijskich miało swój początek w starożytnych Indiach czy Grecji. Szachy, zapasy, polo, łucznictwo i hokej – to tylko z niektórych sportów, które pochodzą z Indii.