Jan Maciejko oraz Józef Kurek to dwie znane postacie polskiego hokeja na lodzie. Obaj urodzili się 2 stycznia.
Ten pierwszy występował na pozycji bramkarza. Urodził się w 1913 roku w Tarnowie. Zanim jednak został sportowcem ukończył gimnazjum Jaworka w Krakowie i Szkołę Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w „Szkole Orląt” w Dęblinie. Jako zawodnik związany był przede wszystkim z Cracovią. „Pasy” reprezentował w okresie od 1926 do 1951 roku. Miał również swój epizod w innym krakowskim klubie – Wiśle. Sięgnął pięciokrotnie po tytuł Mistrza Polski. W czasie II wojny światowej walczył w obronie kraju. Został ranny w 1939 roku w walkach pod Biłgorajem, w grudniu tego samego roku dowodził grupą dywersyjną okręgowego Kedywu Kraków. Walczył pod pseudonimem „Ryś”, stając się jednym z bohaterów podczas starć z niemieckim najeźdźcą. Był żołnierzem I batalionu „Barbara” w Tarnowskiem. Otrzymał najwyższe polskie odznaczenie wojskowe, nadawane za wybitne zasługi bojowe, czyli orderem Virtuti Militari. Jeszcze przed wojną wziął udział w Mistrzostwach Świata w Bazylei, na których Polska zajęła szóste miejsce. W 1947 roku ponownie wraz z reprezentacją zagrał na Mistrzostwach Świata, tym razem w czeskiej Pradze i znowu biało-czerwoni byli na szóstym miejscu. Rok później z kadrą pojechał na Igrzyska Olimpijskie do Sankt Moritz. Polacy i na tej imprezie zajęli tradycyjnie szóstą lokatę. Już sam pobyt mógł być dla zawodników ogromnym sukcesem. Jadąc na igrzyska hokeiści nie mieli biletów na pociąg, płacili więc za podróż... słoniną. W ten sposób przejechali przez Czechosłowację, Austrię i część Szwajcarii. Po zakończeniu sportowej kariery Jan Maciejko został trenerem. Był szkoleniowcem takich zespołów jak Podhale Nowy Targ, Cracovia, AZS Kraków i Olsza Kraków. Udzielał się również jako działacz sportowy. Zmarł 21 października 1993 roku w Krakowie.
Z kolei Józef Kurek urodził się w 1933 roku w Krynicy-Zdroju. Jest wychowankiem tamtejszego Krynickiego Towarzystwa Hokejowego. Reprezentował również barwy OWKS Bydgoszcz oraz Legii Warszawa. Jednak to właśnie ze swoim pierwszym klubem święcił największe sukcesy. Z KTH Krynica siedmiokrotnie stawał na pierwszym miejscu Mistrzostw Polski, raz był również najlepszy z warszawskim klubem w 1967 roku. W polskiej lidze rozegrał 303 spotkania i strzelił 200 goli. Reprezentacyjny trykot przywdziewał aż 103 razy, w biało-czerwonych barwach zdobył 50 bramek. Brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w Cortina d`Ampezzo w 1956 roku, gdzie Polska zajęła ósme miejsce, a także na IO w Innsbrucku w 1964 roku (9. miejsce). W 1953 roku sięgnął po brązowy medal Akademickich Mistrzostw Świata. Brał również udział siedmiokrotnie na Mistrzostwach Świata w hokeju na lodzie. Po zakończeniu kariery, nie porzucił sportu. Został trenerem, prowadził reprezentację Polski najpierw z Anatolijem Jegorowem, a później samodzielnie. To właśnie pod jego wodzą biało-czerwoni jedyny raz w swojej historii pokonali ZSRR. Było to na Mistrzostwach Świata w 1976 roku, rozgrywanych w Katowicach. Polska pokonała Związek Radziecki 6:4. Został odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Obecnie mieszka w Krynicy.
Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.
Brak komentarzy.
Nazwa organizacji reprezentującej kraj: Polski Związek Hokeja na Lodzie (PZHL)
Data powstania organizacji: 22 lutego 1925
Członkostwo w strukturach międzynarodowych: IIHF (11 stycznia 1926)
Organizowane imprezy: Mistrzostwa Świata w Krynicy Zdrój (1931), Katowicach (1976) oraz kilkukrotna organizacja mistrzostw grupy "B", Mistrzostwa Europy w Krynicy Zdrój (1931)
Najważniejsze daty w historii hokeja na lodzie
lata 20. XX wieku - początki gry w hokeja na lodzie
1922 - powstają pierwsze kluby hokejowe
1925 - w Warszawie powstaje Polski Związek Hokeja na Lodzie (PZHL)
1926 – reprezentacja Polski mężczyzn zajmuje 6. miejsce na Mistrzostwach Europy w Davos