W 1891 roku odbył się pierwszy turniej, którego zwycięzcą został H. Briggs. Początkowo turniej ten był organizowany tylko dla mężczyzn, którzy byli francuskimi mieszkańcami.

Kobiety mogły brać w nim udział od 1897 roku, w którym to roku najlepszą zawodniczką okazała się Françoise Masson. Po 1. wojnie światowej francuski tenis bardzo dobrze się rozwijał. Przykładem tego jest francuska tenisistka Suzanne Lenglen, która w latach 1920-1926 wygrywała 6 razy French Open.

W 1925 roku do turnieju zaczęto dopuszczać graczy spoza Francji. Pierwszy prawdziwy French Open rozegrano w kompleksie sportowym Stade Roland Garros w 1925 roku. Najlepszym okazał się René Lacoste, który nazywany jest "The Crocodile".

Francuzi coraz lepiej sobie radzili, czego dowodem jest zdobycie Pucharu Davisa w 1927 roku. Osiągnął to Lacoste wraz z Cochetem, Brugnonem i Borotrą, których nazwano „czterema muszkieterami“. Po 2. wojnie światowej Francuzów zdominowali Amerykanie i Australijczycy.

W 1956 roku zwyciężczynią Wielkiego Szlemu (międzynarodowe mistrzostwa Australii, Francji, Anglii i Stanów Zjednoczonych) została Althea Gibson, pierwsza czarnoskóra zawodniczka.  W latach 70. i 80. triumfatorami byli Bjorn Borg z 6. zwycięstwami i Chris Evert z 7. wygranymi. Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. French Open w swoje ręce wzięli nastolatkowie. W 1989 roku zwycięzcą był Michael Chang – wówczas 17-latek. Rok później najlepszą okazała się 16-latka Monica Seles.