Międzynarodowa Federacja Saneczkarstwa (FIL) została założona w 1957 roku i złożona była z 36 krajów związkowych. 

Zasady w skrócie:

Sanki – mają 1,35m długości i ważą 22 kg lub 25 kg (gdy jest dwóch zawodników). 

Tor saneczkowy – długość sztucznego lodowiska wynosi dla męskich pojazdów jednoosobowych od 1000m do 1250m. 

Limitacja wagi ciała – Kiedy nie jest osiągnięta najwyższa możliwa waga (u mężczyzn – 90kg, u kobiet – 75kg), sportowcy powinni zakładać ołowiane kamizelki (ważące do 13kg u mężczyzn i do 10kg u kobiet), jednakże powinny stanowić one nie więcej niż 75% brakującej masy ciała.

Historia saneczkarstwa:

Pierwsze „rajdy saneczkowe” zostały zapoczątkowane przez angielskich kuracjuszy w XIX wieku w szwajcarskich Alpach. Dzisiejsze saneczkarstwo rozwinęło się z wyścigów skeletonowych w Sankt Moritz, w którym to dwukrotnie odbywały się Zimowe Igrzyska Olimpijskie. Rajdy saneczkowe ze swoim wyczynowym charakterem miały miejsce krótko przed przełomem wieków w Innsbrucku.

Pierwsze Mistrzostwa Europy miały miejsce w 1914 roku w Austrii. W Niemczech zaś parę lat wcześniej, bo w 1911 roku utworzył się Związek Saneczkarstwa.

Olimpijska historia:

Sport saneczkowy powinien świętować swoją olimpijską premierę w 1960 roku w Squaw Valley, jednakże nie powiodło się to, ponieważ organizator nie wybudował toru bobslejowego. Tak więc saneczkarstwo stało się dyscypliną olimpijską dopiero w 1964 roku w Innsbrucku.

Sukcesy olimpijskie:

Ostoje są jak zwykle w Niemczech, Austrii, Włoszech (Południowy Tirol) i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. W latach 1964 – 88 w sporcie tym dominowali przede wszystkim zawodnicy z NRD.

W latach 90. szczególnie dominującym zawodnikiem był Georg Hackl. W 1988 roku zajął 2. miejsce na Igrzyskach Olimpijskich, zaś w latach 1992, 1994 oraz 1998 został Mistrzem Olimpijskim.

Ciekawostka:

W 1968 roku w Grenoble wybuchł skandal. Saneczkarka z NRD została zdyskwalifikowana z powodu podgrzania płóz.