Po raz pierwszy gra ta została zapisana w 1826 roku, natomiast pierwszy międzykontynentalny mecz odbył się w lutym 1851 roku, kiedy to mężczyźni z Port Philip grali przeciwko drużynie Van Diamen`s Land. Wbrew przypuszczeniom wygrali miejscowi.

Rozwój krykieta był powolny. Nie był on wspomagany stałym exodusem z lądem. Chociaż Tasmania nie była ignorowana, jej nieprzystępność znaczyła, że nie była ona przyjmowana do elity i wielu czołowych zawodników przeniosło się gdzie indziej, by rozwijać swoje umiejętności i zaspokajać własne ambicje.

Tasmania grała regularnie w najwyższej klasie od lat 70. XIX wieku. Początkowo przeciw Victorii, później przeciw Nowo Południowej Walii. W latach 1903-1904 Marylebone Cricket Club grał 2 mecze podczas ich australijskiej wizyty, a także stał się stałym bywalcem grającym mecze.

I wojna światowa wywołała postęp, sprawiając, że od 1923 roku kluby w krykieta grały z regularnością. Gra przeciwko innym stanom stała się standardem. Fundusze niestety były sporym problemem i w latach 30. XX wieku Tasmania z tego względu nie mogła startować w zawodach. Po II wojnie światowej nastąpił spadek zainteresowania krykietem.

Chociaż wnioski Tasmanii o dołączenie do Sheffield Shield były odrzucane przez ACB (Liga - przyp. redakcja), dostała ona możliwość startu w jednodniowych zawodach pucharowych odbywających się w latach 1969/70 i tak w październiku 1977 roku została ona ostatecznie przyjęta do Sheffield Shield. Debiutancki sezon Tasmanii był niezapomniany, ponieważ przegrała ona w finale Pucharu Gilette. 

Początkowe sezony były kierowane przez Jacka Simmonsa wspomaganego przez Johna Hampshire`a i entuzjastycznych mieszkańców, ale stopniowo kierownictwo przejmowali miejscowi. W latach 80. XX wieku wyniki wahały się, ale nie przeszkodziło to Rodowi Tucker do doprowadzenia Tasmanii do pierwszego finału Shield w 1994 roku. W latach 1998 i 2002 David Boon i Jamie Cox doprowadzili zespół również do finału, ale niestety wygrana stale wymyka im się z rąk.