Tradycje organizowania wielkich imprez sportowych na terytorium naszego kraju sięgają okresu zaborów i Drugiej Rzeczypospolitej. Kontynuowano je w późniejszych czasach, a po 1989 roku Polska już dwukrotnie przymierzała się, niestety bezskutecznie, do przeprowadzenia zimowych igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy miało to miejsce jeszcze w latach dziewięćdziesiątych, kiedy o organizację tej imprezy ubiegało się Zakopane. W przeciwieństwie jednak do Krakowa, którego mieszkańcy kilkanaście lat później opowiedzieli się w referendum przeciwko organizacji igrzysk’2022 i Polska musiała na rok przed ostatecznym rozstrzygnięciem wycofać swoją kandydaturę, Zakopane obecne było do samego końca na liście miast ubiegających się o igrzyska. Niestety koncepcja polskich przedstawicieli została odrzucona na sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Seulu w czerwcu 1999 roku, a sportowców startujących na XX Zimowych Igrzyskach Olimpijskich’2006 ugościł ostatecznie włoski Turyn.
O tym, że mistrzostwa Europy’2012 w piłce nożnej zorganizuje Polska wspólnie z Ukrainą, dowiedzieliśmy się w kwietniu 2007 roku. W tajnym głosowaniu w brytyjskim Cardiff polsko-ukraińska propozycja uzyskała w pierwszej turze bezwzględną większość głosów. W turnieju, którego mecz otwarcia odbył się na nowopowstałym z tej okazji Stadionie Narodowym w Warszawie, a finał w stolicy Ukrainy – Kijowie, wzięło udział 16 drużyn europejskich, wyłonionych – tradycyjnie – we wcześniejszych, wielomiesięcznych eliminacjach.
Zanim jednak doszło do rozegrania turnieju finałowego, powszechnie cieszyliśmy się z otrzymania tej prestiżowej imprezy, choć wielu zwracało jednocześnie uwagę na ogrom pracy, jaką trzeba włożyć w ciągu tych pięciu lat, aby zrealizować założone projekty, przede wszystkim związane z budową nowych stadionów. Pamiętny dzień, w którym przyznano nam i Ukraińcom prawo do organizacji EURO, tak wspominał ówczesny prezes PZPN, Michał Listkiewicz: „(…) Pod hotelem stoi kilkudziesięciu polskich kibiców, z flagami, szalikami. Pozdrawiają mnie, biją brawo. Łza się w oku kręci, bo to pierwszy raz w mojej karierze prezesa fani wiwatują na mój widok. Potem jest śniadanie z gwiazdami, które przyjechały nas wspierać. Przy stole siedzą m.in. Grzegorz Lato, Włodzimierz Lubański, Irena Szewińska, Andrij Szewczenko, Siergiej Bubka. Po posiłku idziemy do gmachu ratusza w Cardiff. Tam też jest tłum polskich kibiców. Czuję się jak piłkarz wychodzący na boisko. Nerwowe oczekiwanie na werdykt, jestem pełen obaw. Spoglądam na wyjście z Sali, gdzie obradują członkowie Komitetu Wykonawczego UEFA. Są, idą. Mój przyjaciel Gilberto Madail, szef portugalskiej federacji, przechodząc ściska mi rękę i puszcza oko. Dociera do mnie, że będzie OK. Po trzech minutach wszystko jest jasne. Wybuch niekontrolowanej radości. Rzucam się na Tomasza Lipca, wskakuję mu na plecy. Chyba jest przerażony. Uściski z Ireną Szewińską, której nazwisko otwierało nam wiele drzwi. Z Surkisem [szefem ukraińskiej federacji piłkarskiej – Hrihorijem Surkisem – przyp. autora] składamy sobie gratulację. Do dziś w moim gabinecie na honorowym miejscu wisi zdjęcie, jak całuję go wtedy w czółko. Wychodzę na scenę, wygłaszam parę słów. Z głowy. Nie mam przygotowanego przemówienia. Staramy się trzymać fason. Rozluźnienie i zabawa zaczyna się na pokładzie samolotu, którym wracamy razem z Ukraińcami. Śpiewy, różne napoje. Jest też poczucie ulgi, że po gigantycznej robocie, jaką wykonaliśmy od 2003 roku, pierwszy etap się udał i będziemy mieli chwilę oddechu. Ale jest też świadomość, że potem trzeba będzie wrócić do jeszcze cięższej pracy1”.
Turniej finałowy niestety nie był udany dla gospodarzy. Zarówno Polska, jak i Ukraina nie wyszły z fazy grupowej. W finale, który rozegrano na siedemdziesięciotysięcznym Stadionie Olimpijskim w Kijowie, zmierzyły się drużyny Włoch i Hiszpanii. Mecz ten miał zdecydowanie jednostronny przebieg; Hiszpanie odnieśli bezapelacyjne, bardzo wysokie zwycięstwo – 4:0.
1 90 lat polskiego sportu, Kalita Marcin (red.), Warszawa 2011, s. 113.
Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.
Brak komentarzy.
Nazwa organizacji reprezentującej kraj: Polski Związek Piłki Nożnej
Data powstania organizacji: 20 grudnia 1919
Członkostwo w strukturach międzynarodowych: UEFA (2 marca 1955), FIFA (20 kwietnia 1923)
Najważniejsze daty w historii polskiej piłki nożnej
7 lutego 1867 – powstaje Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" Lwów, w którym rozwija się między innymi piłka nożna, założyciele Łukasz Goldenthal oraz Kazimierz Żukotyński
1888 – Henryk Jordan zakłada w Krakowie Park Zabaw i Gier gdzie można było zapoznać się z piłką nożną
1889 – Henryk Jordan przywozi z Niemiec do Krakowa futbolówkę
1890 – szkolne drużyny rozgrywają turnieje na krakowskich Błoniach