W kontekście coraz to nowych afer dopingowych, które dotyczą sportowców z pierwszych stron gazet, historia polskich zawodników oskarżonych o stosowanie niedozwolonych środków prezentuje się, na szczęście, ubogo. Niewielu jednak pamięta, że także Polska ma mistrza olimpijskiego, któremu złoty medal został odebrany po igrzyskach.
Tym sportowcem jest Zbigniew Kaczmarek – ciężarowiec urodzony 21 lipca 1946 r. w Tarnowskich Górach. To właśnie on, startując w wadze lekkiej zdobył w Montrealu w 1976 t. złoty medal olimpijski, który po trzech miesiącach został zagrożony przez decyzję Komitetu Wykonawczego MKOl. Polak został bowiem zdyskwalifikowany za stosowanie dopingu. Kara spotkała także trzech innych ciężarowców: dwóch Bułgarów – Christowa i Błagojewa oraz Amerykanina Grippaldiego. Początkowo dyskwalifikacja nie oznaczała jednak zmian w klasyfikacji, a trzeba dodać, że trzej spośród czterech oskarżonych zawodników zdobyli w Montrealu medale. Zdobyte krążki odebrano sportowcom w kwietniu 1977 r. na kolejnym posiedzeniu Komitetu. Nieszczęście Kaczmarka okazało się szczęściem jego rodaka – Kazimierza Czarneckiego, który dzięki dyskwalifikacji przesunął się na 3. miejsce. Brązowy medal zdobył też ostatecznie Tadeusz Rutkowski w wadze ciężkiej, kosztem Christowa. Jak pisze w książce „Polscy olimpijczycy XX w." Bogdan Tuszyński, „decyzję przyjęto i jej nie komentowano". Sam Zbigniew Kaczmarek po 18 latach od tego wydarzenia zaprzeczył, że w Montealu stosował środki dopingowe. Nic nie mogło mu już jednak przywrócić utraconego złota, więc olimpijski dorobek ciężarowca zatrzymał się na jednym brązowym medalu.
Kaczmarek wywalczył go w 1972 r. w Monachium. Startował w igrzyskach jeszcze w 1980 r. w Moskwie, jednak zajął tam 6. miejsce. Liczył wtedy 34 wiosny i najlepsze sportowe lata miał za sobą. A trzeba zaznaczyć, że tarnogórzanin jest trzecim najbardziej utytułowanym sportowcem w historii polskiego podnoszenia ciężarów. 2 tytuły mistrza świata, 3 srebrne i 3 brązowe medale tej imprezy, a także 2-krotnie zdobyte mistrzostwo Europy oraz po 4 srebrne i brązowe krążki zmagań o prymat na Starym Kontynencie to osiągnięcia, które stawiają Kaczmarka tuż za Waldemarem Baszanowskim i Marianem Zielińskim. Do tych sukcesów ciężarowiec dołożył jeszcze 5 tytułów mistrza Polski oraz wspomniany już wcześniej brąz olimpijski. Zwieńczeniem jego kariery miało być olimpijskie złoto, które ostatecznie zostało mu odebrane. W 1981 r. Kaczmarek wyjechał do Niemiec, gdzie zdobył trzy tytuły mistrza tego kraju oraz jeden srebrny medal. Za zachodnią granicą mieszka do dziś.
Artykuł na podstawie:
Bogdan Tuszyński, „Polscy olimpijczycy XX w.", Wydawnictwo Europa, Warszawa 2004.
„Igrzyska Olimpijskie 1976. Innsbruck, Montreal", red. Stanisław Drążdżewski, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1978.
Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.
Brak komentarzy.
Nazwa organizacji reprezentującej kraj: Polski Związek Podnoszenia Ciężarów
Data powstania organizacji: 10 marca 1965 (obowiązująca nazwa związku), rok powstania związku 1925
Członkostwo w strukturach międzynarodowych: Europejska Federacja Podnoszenia Ciężarów – EWF (1969), Międzynarodowa Federacja Podnoszenia Ciężarów – IWF (1926)
Organizowane imprezy: Mistrzostwa Europy Katowice (1957, 1985), Warszawa (1959, 1969, 1995) oraz Władysławowo (1991, 2006); Mistrzostwa Świata Warszawa (1959, 1969, 2002)
Liczba klubów: 84
Najważniejsze daty w historii podnoszenia ciężarów
koniec XIX w. – starania o utworzenie Polskiego Towarzystwa Atletycznego
1920 – powstaje Związek Polskich Towarzystw Sportowych, Bytom
23 października 1921 – powstaje Górnośląski Związek Ciężkoatletyczny
5 marca 1922 – powstaje Polskie Towarzystwo Atletyczne w Warszawie