Pasja do piłki nożnej, tenisa i rodeo to wielowiekowa historia sportowa w Chile, a we współczesnym czasie jest bardziej żywa niż kiedykolwiek.

Sportowe korzenie

Historia chilijskiego sportu sięga do tradycyjnej gry Mapuczów, zwanej "Palin". Sport ten podobny jest do hokeja, później nazwany przez Hiszpanów "Chueca". Sport ten uprawia się do dzisiaj, a od 2004 r. wykorzystuje się fundusze publiczne dla zapewnienia lepszego rozwoju tej dyscypliny.

Chile brało udział w niektórych z pierwszych międzynarodowych wydarzeń sportowych w epoce nowożytnej. Był to jedyny naród Ameryki Łacińskiej, uczestniczący w pierwszych Igrzyskach Olimpijskich, które odbyły się w Atenach w 1896 roku. Startował w nich chilijski zawodnik Luis Subercaseux, biegnąc na 100, 400 i 800 metrów. Chile było gospodarzem piłkarskich Mistrzostw Świata w 1962 roku, jak i innych imprez piłkarskich takich jak: Mistrzostw Świata Młodzieży U-20 w 2008 r. czy Mistrzostw Świata w 2008 roku.

Chilijskie rodeo to jeden ze sportów narodowych, który ma swój początek w hiszpańskiej epoce kolonialnej, a obecnie główna działalność rekreacyjna odbywa się w wiejskich częściach kraju. Na okrągłym dziedzińcu dwaj kowboje próbują powstrzymać młodego byka w biegu. Rodeo przyciąga tysiące fanów, niestety nie tyle co w piłce nożnej czy tenisie. Bywało jednak, że w niektórych latach rodeo cieszyło się większą popularnością niż piłka nożna.

Chilijski zespół piłkarski często przyciąga większą publiczność do swoich lokalnych meczów kwalifikacyjnych niż Brazylia czy Argentyna, kraje które zdobyły wiele tytułów mistrzowskich. W eliminacyjnych meczach Pucharu Świata w 2010 roku, fani Chile swoją obecnością przewyższyli inne reprezentacji w tej części świata, o średniej liczbie kibiców: 60.000 na mecz - według statystyk FIFA, to w rankingu dało Chile 21. miejsce z 203 drużyn narodowych.

Chile chwali się kilkoma światowej klasy gwiazdami piłki nożnej. W ostatnich dziesięcioleciach obrońca Elías Figueroa oraz napastnicy Iván Zamorano i Marcelo Salas są światowej sławy zawodnikami na boisku piłkarskim, razem z Figueroą, uważanym za najlepszego chilijskiego piłkarza wszech czasów. Zamorano i Salas zostali również wyróżnieni przez FIFA jako 100 najlepszych zawodników XX wieku.

Pisząc o tenisie nie można zapomnieć o Marcelo Riosie, który został uznany za gracza numer jeden światowego rankingu ATP w 1998 r., czego nie osiągnął nikt inny z Ameryki Łacińskiej. Później został uhonorowany tytułem „chilijskiego sportowca XX wieku według Generalnej Dyrekcji Sportu i Rekreacji.

Innym utalentowanym zawodnikiem jest Nicolas Massu, który triumfował w 2004 r., zdobywając pierwszy złoty medal olimpijski. Obok niego na podium stał jego rodak Fernando González, który wywalczył brązowy medal.

Kariera Gonzáleza rozwijała się i w 2008 roku zdobył srebro olimpijskie w Pekinie. Jest uznawany za jednego z najlepszych zawodników na świecie w ostatnich dziesięciu latach.