Sport wojskowy w II RP

2013-07-06, 09:55   A A A   drukuj   Krzysztof Szujecki

Sport stał się ważną częścią wychowania obywatelskiego i fizycznego po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pod koniec 1918 roku. Władze państwowe zdawały sobie sprawę z korzyści, jakie płyną z upowszechniania sportu masowego i kwalifikowanego w Wojsku Polskim. Pierwszy przyczyniał się do podniesienia sprawności żołnierzy i budowy silnej armii, drugi zaś – do godnego reprezentowania na międzynarodowych imprezach sportowych odrodzonego po 123 latach państwa.

Rozwój polskiego sportu w dwudziestoleciu międzywojennym jest nierozerwalnie związany z działalnością struktur wojskowych. Zwłaszcza od drugiej połowy lat 20. XX wieku, kiedy ruch sportowy zaczął być zarządzany przez wysokich rangą przedstawicieli WP.

Sport wojskowy w pierwszych latach istnienia II Rzeczypospolitej borykał się z problemami finansowymi, ponieważ dotacje Ministerstwa Spraw Wojskowych zaspokajały jedynie niewielką część jego potrzeb. Środki pozyskiwano przede wszystkim z dobrowolnych składek oraz zysków z zakupu biletów na zawody sportowe. Przeznaczano je następnie na zakup sprzętu oraz budowę boisk i innych obiektów sportowych. W zakresie szkolenia istotną rolę odegrała w tym czasie utworzona w Poznaniu (1921) Centralna Szkoła Wojskowa Gimnastyki i Sportu. Na bazie doświadczeń programowych i wskazówek kadry szkoleniowej tej instytucji, utworzono w 1929 roku na Bielanach w Warszawie Centralny Instytut Wychowania Fizycznego i Sportu, którego kontynuatorem jest obecna Akademia Wychowania Fizycznego.

Próby zmonopolizowania sportu przez wojsko podejmowano już w latach 1922-1925, jednak wówczas nie osiągnięto porozumienia i nie zdołano doprowadzić do silnego związania wychowania fizycznego z przysposobieniem wojskowym. Do przewrotu majowego w Wojsku Polskim rozwijał się głównie – poza takimi dyscyplinami, jak strzelectwo czy jeździectwo – masowy ruch sportowy, skoncentrowany wokół poszczególnych okręgów wojskowych. Sytuacja uległa zmianie po 1927 roku, kiedy według koncepcji Józefa Piłsudskiego nastąpiło podporządkowanie wychowania fizycznego i sportu jednemu ośrodkowi decyzyjnemu – Państwowemu Urzędowi Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, na którego czele stanął ppłk Juliusz Ulrych. Od tego momentu wojsko zaczęło stopniowo zajmować kluczowe funkcje w całym polskim ruchu sportowym, włącznie z odpowiednikami PUWFiPW w terenie oraz Polskim Komitetem Olimpijskim i Polskim Związkiem Związków Sortowych.

Spośród przedstawicieli wojskowego sportu najwięcej sukcesów odnieśli szermierze i jeźdźcy. Zdobywali oni medalowe i czołowe miejsca na wielu najwyższej rangi imprezach sportowych, z igrzyskami olimpijskimi włącznie. W innych dyscyplinach liczące się rezultaty osiągali zawodnicy jednosekcyjnej piłkarskiej Legii czy wielosekcyjnego Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa. Istotny wkład w rozwój sportu polskiego wnieśli także przedstawiciele cywilno-wojskowej „Pogoni" Lwów.

 

Komentarze

Komentarz zanim zostanie opublikowany, poddany jest weryfikacji. Jeżeli jego treść nie łamie regulaminu strony, będzie opublikowany.

Brak komentarzy.