Bitwa warszawska uważana jest za jedną z najważniejszych w historii Europy. Zdobycie Warszawy otworzyłoby możliwość dla propagandy komunistycznej i sowieckiej inwazji. Tak się jednak nie stało. Kluczową rolę odegrał manewr Wojska Polskiego oskrzydlający Armię Czerwoną przeprowadzony przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego, wyprowadzony znad Wieprza 16 sierpnia.

W 1920 roku biało-czerwoni po raz pierwszy oficjalnie mieli pojawić się na Igrzyskach Olimpijskich. Dotychczas zdarzały się ich pojedyncze występy w barwach państw zaborczych. Niestety, bolszewicka agresja sprawiła, że marzenia i nadzieje na zdobycie olimpijskich laurów trzeba było odłożyć na bok. W Antwerpii zabrakło polskich sportowców, nie zapomniano jednak o Polakach, w defiladzie symbolicznie niesiono biało-czerwoną flagę. Kiedy 14 sierpnia otwierano igrzyska, polskie pułki toczyły walki pod Radzyminem.

Do walki o dopiero co odzyskano wolność ruszyli także sportowcy. Według niektórych danych miało się wśród nich znaleźć aż 90% sportowców będących kandydatami do olimpiady. W wojnie polsko-bolszewickiej uczestniczył między innymi Tadeusz Komorowski, który walczył także w I i II wojnie światowej. Na front ruszył także ówczesny mistrz w skoku wzwyż Tadeusz Kirchner, który w 1940 roku został zamordowany w Charkowie. Z najeźdźcą walczył Henryk Dobrzański, wówczas w stopniu chorążego. Choć trzeba przyznać, że sportem zainteresował się dopiero po zakończeniu działań zbrojnych. W walkach uczestniczył również Stefan Oskar Pronaszko, który jest jednym ze współzałożycieli warszawskiej Polonii. Został zamordowany w obozie koncentracyjnym, w Buchenwaldzie w 1943 roku. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył także jeden z najwszechstronniejszych polskich sportowców Wacław Kuchar, który jak wiemy w przerwach w walkach, przyjeżdżał do Lwowa i uczestniczył w meczach sportowych.

Ostatecznie 18 marca 1921 roku podpisano w Rydze traktat pokoju między Polską a Rosją i Ukrainą, który kończył wojnę polsko-bolszewicką z lat 1919-1920.